Zamane Bağımlılıkları ve Uyuşturucuları

     Breaking Bad dizisini "bad" yani karanlık tarafa götürüp çeşitli maceralar yaşatan, "Heisenberg" namlı karakteri ve "saf mavi"sini anacak değiliz elbette fakat günümüz gençliğinin beynini uyuşturan, çoğu "legal" görünen şeylere bir göz atmak lazım.

     Sahi, bundan 150-200 sene evvel, dünyanın nispeten medeni sayılabilecek bir yerinde yaşıyor olsaydınız, hayatın nasıl olurdu? Daha doğrusu hayatınızda, sinema, televizyon, bilgisayar, cep telefonu, internet, müzik (endüstriyel ölçekte tabi), futbol (dolayısıyla takım taraftarlığı) vesaire olur muydu? Hayır! Muhtemelen ya tarladaki işlerinizi kovalıyor ya cami veya kilisedeki dini derslere devam ediyor ya da savaşta veya savaş hazırlığında olurdunuz.

     Ancak 20. ve 21. yüzyılları yaşıyor olmamızla birlikte, mesafeler azaldı, savaşlar (büyük çaplı olanları en azından) azaldı ama bambaşka şeyler çoğaldı. aralardaki boş zamanları dolduracak bir sürü ıvır zıvır peyda oldu. Fakat bu boş zaman doldurmalık şeylerin, günümüz insanının öncelikleri haline gelmesi uzun sürmedi.

     1. Futbol ve Takım Taraftarlığı: Dünyanın en ücra köşesinde, derme çatma bir kulübede hayatını idame ettiren, ayağında ayakkabı namına bir şey olmayan, yarı çıplak, karnı aç bir çocuğun sırtında, çok meşhur bir futbolcunun formasını görünce ne hissedersiniz? Sahneyi daha da belirginleştirelim; Bu çocuğun yürüdüğü ve yol demeye bin şahit isteyen çamur, pislik karışımlı yolun yan tarafındaki, kocaman "Coca-Cola" levhalı bakkalı gözünüzün önüne getirin. Hatta biraz daha hardcore haliyle, elinde Kalaşnikof olan, sümüklerini bile zapt etmekten aciz bir tıfılı canlandırın muhayyilenizde! Gerçi "canlandırmaya ne gerek var, bunu Afrika ile alakalı belgesellerin çoğunda görüyoruz zaten" dediğinizi duyar gibiyim!

     Neyse, Coca-Cola'nın ve Kalaşnikof'un bu çocuğun civarına nasıl yerleştiği ve eline nasıl geçtiği mevzusu, başlı başına bir araştırma konusu, o ayrı. Peki ama tek iyi yapabildiği şey, futbol topu denilen, içine hava şişirilmiş deri bir yuvarlağı tepmek olan birisinin ismi, nasıl olur da içme suyu dahi bulmakta zorluk çeken masum bir çocuğun sırtında yer alır. Daha da acısı, o çocuk nasıl olur da, meşhur top tepicisinin formasını sırtında taşımaktan gurur duyar?

     Bu sorunun cevabı, futbolun o sihirli ve sıtma gibi tesirli parlak görünen dünyasında saklı:
Kelimenin kökenine, tarihine girecek değiliz... Bunlar zaten malum. Uyuşturucu olma özelliğine varmasına neden olan mühim olan bir noktasıdır bizi ilgilendiren; "Takım taraftarlığı" olgusu. 20. asır ile birlikte, sari bir hastalık misali kitleleri tesiri altına alan bu eğlence, takım oyunu olması hasebiyle ve birdenbire çok büyük kitlelere ulaşıp izleyici bulması neticesinde, karşılıklı olarak oynayıp rekabet eden takımlardan birini "tutma" olayı doğdu. Kulüp takımlarının giderek büyümesi, rekabetlerin kızışması, değerli gözüyle bakılan futbolcuların bol sıfırlı transferleri, "milli takım" denilen ve bir ülkenin tüm halkını temsil ettiği düşünülen takımların desteklenmeye başlaması, bu "takım tutma" merakını, derinliğini ve sertliğini artırırken, düzenlenen turnuva ve kupaların artması ve sıklaşması, işi iyice çığırından çıkardı.

"en büyük bizim takım
ulen... Ona göre!" 

     Şu kupada mücadele edecek takımının son transferlerinden tutun da, formasından anahtarlığına kadar her satılan armalı şeylere sahip olma hastalığına, takımın bu sene ligdeki düşük performansından, başkanın "zaruri" transferleri yapmamasına karşısında yaşanan kızgınlığa kadar bir sürü, ana bağımlılığı besleyen ara hastalıklar zuhur etti. Takım-taraftar ilişkisinin giderek zıvanadan çıkması, "hasta bilmem hangi takımlı" seviyesine ve akıl tutulmasına kadar vardı. Taraftarlık olgusu yukarıdaki sayılan haliyle kalsa, yine bir dereceye kadar mazur görülebilirdi belki ama statları dolduran, varını yoğunu takımı için harcayıp, hazerde ve seferde her maçına gitmekle övünen ve kendilerini "hasta" olarak addeden sempatizanların, karşı takım taraftarları ile, bazı hallerde ucu ölüme kadar varacak şuursuz kavgalara girişmeleri, gelinen durumun ne denli vahim olduğu açıkça gösteriyor.

     Artık günümüzde, verdiği her sigara ve çay molasında, hatta bunu bırakın, en ciddi iş toplantısında, söz yanlışlıkla veya bilerek, hazirundan birisinin delicesine tuttuğu bir takımın evvelki günkü feci mağlubiyetine geldiğinde, işine karşı duyması gereken heyecan ve adanmışlığı kat be kat sollayacak bir tutkuyla, takımını savunmaya kalkışan ve toplantının canına okuyan, kelli felli, doktora tezli insanlar görüyoruz. Düşünebiliyor musunuz, iki tane anlı şanlı üniversite bitirip, alanında doktora yapan kişiler, eğitim konusunda neredeyse sıfır olan, ağzı küfürlü ve sürekli olarak kavgalara karışmakta beis görmeyen top tepicileri, bırakın sadece manevi olarak, bilakis maddi olarak da destekliyor.

     2. Müzik: Güzel sanatların bir kolu denilen ve sihir gibi tesir edip dinleyenleri kendine bağlayan, "müzik ruhun gıdasıdır" gibi medhiyelerle övülen, düzenlenmiş seslerle verilen isim. Günümüzde, müziğe kendini kaptırmayan kimse hemen hemen yok gibidir. Bilhassa duygusal olan veya bir şekilde bunalıma girmiş olanlara çok daha etki ettiği bilinen bir gerçektir. Müziğin, insan hisleri üzerindeki tesiri, hiç de azımsanacak derecede değildir. Mutlu olana sınırları aştıran, üzüntülü olanı bunalımlara sürükleyen, karşı cinse olan kavuşma arzusunu, şehveti kamçılayan, melankolinin her kademesine insanı sokan şarkıları bir hatırlayın!

kulaklığı tak, müziği aç
gerisini boşver!

     Ata Demirer'in bir gösterisinde sarf ettiği şu cümle ne kadar manidardır bu bağlamda: "Tanımadığın kızlara aşık olursun, sırf o müziğin yüzünden!" Müzik, kullanılan miktar, zaman, içinde bulunulan ruhi hal ve şarkıların niteliğine göre, kendisine teslim olanlara aynen bir uyuşturucu gibi tesir ettiği yadsınamaz bir gerçektir. Ön yargısız yapılan araştırmalar da bu gerçeğe işaret etmektedir zaten.

     3. Televizyon: 20. asrın bir başka oyuncağı ve vakit öldürme vasıtası. Bu kutu, evin olmazsa olmazları arasındadır ve evin en mutena köşesindeki yeri asla sorgulanmaz. Anayasanın değiştirilmesi teklif dahi edilemez maddelerinden biri gibidir. Genç yaşlı, erkek kadın, çoluk çömbelek, kısacası herkes bu uyuşturucunun pençesindedir ve bu, değerli zamanını havaya uçurmak bir yana dursun, aile ve çocukları, son derece zararlı muhteviyatın önüne atıvermekten başka bir şey değildir.

TV karşısında beyni eridikçe,
karnı şişmeye devam edenler!

     Televizyon denilen şey, esasında bir eğlence aracıdır ve ekran karşısına geleni orada daha da çok tutmak için tasarlanmış program ve saçmalıklarla doludur. Ve bilmem söylemeye gerek var mı, tabi ki sunulanların hemen hepsi, en azından hiç faydalı değildir (zarar vermesi ise, inanılmaz boyutlara varabilir). Bebek ve çocuk çağındakilere verdiği hasar, zaten araştırmaların gösterdiği bir vakıadır.

     4. Bilgisayar, İnternet ve Akıllı diye övülen Telefonlar: Bu üç sihirli kelime hayatımıza peyderpey girdi ve girmeye başlayalı daha 20 sene bile olmadı ancak tesirini göstermesi de bir o kadar kısa sürdü doğrusu. E-mail ve aracılığıyla çeşitli faydalı bilgiler edinmek gibi masum "gel gel"lerle başladı, Facebook, Twitter, Instagram, oyunlar vs... gibi zamanımızı emen ve kendine esir eden şeylerle devam etti... Ve kim bilir daha ne şiddette devam edecek!

ölümüne selfie!

     Özellikle gençlik arasında, yukarıdaki üçlünün pençesine düşüp robotlaşan, vaktinin çoğunu ekran karşısında geçiren ve tıpkı uyuşturucu tedavisi görenler gibi tedavi ve terapilere muhtaç belki de yüz milyonlarca genç var dünya sathında. Hatta Çin'de, bu sayının korkunç rakamlara ulaşması neticesinde, gençler tıpkı askerlik vazifesindeki gibi kamplara toplanarak, gençleri içten içe kemiren ve zombi haline getiren bu hastalıkla baş edilmeye çalışılıyor. Kim bilir belki de çok yakın bir gelecekte, böylesine rehabilitasyon merkezleri daha da çoğalacak ve içleri dolup taşacak.

ekran uyuşturucusu bağımlıları
rehabilite olacak mı bakalım?

     5. Sinema: Çok büyük kitlelere tesir kuvveti olması hasebiyle, müthiş bir propaganda vasıtasıdır. "Ak"ı kara, "kara"yı ak göstermede üstüne yoktur ve bu konuda şüphesiz bir uzmandır. Nazi Almanyası'nın perde tutkusu ve propagandasından tutun, Sovyet Rusya sinemasına ve son 50-60 seneyi domine eden Hollywood sinemasına kadar her güç, sinema perdesinin sihrini, genç dimağları etkilemek ve bu sihir aracılığıyla, onları kendi hedef ve emelleri uğruna kullanmak istiyor. Gençler de bu konuda dünden razı olunca, damara şırınga edilen uyuşturucu hem daha etkili hem de daha uzun süreli tesir ediyor. "Türk" görünümlü ancak mukaddesata verdiği zarar, hiç de milli olmayan sinemamız hakkında daha derin araştırma.

bu sinema daha neremize
kadar girecek ki?

     Aslında yukarıda sayılan maddeler (müzik ve futbol hariç tabi) iki ucu keskin bıçak gibidir. Yani şerre hizmet etmek için kullanılırsa şer olur ancak hayırlı kimselerin ellerinde erdem, iyilik ve güzellik adına ne varsa ona yardımı olur... Hem de muazzam boyutlarda.

Kadın Hakları Ütopyası Ne Zaman Gerçekleşir?

     "Kadınlar siyasette daha aktif rol almalı"... "Kadın çalışan sayısı hala istediğimiz seviyede değil"... "Çağdaş bir kadın olarak, kendi ayaklarım üstünde durmak istiyorum"... "İşten geç saate çıkan genç kadın, kendisini takip eden sapık tarafından tecavüze uğradı"... "Toplu taşımada istismara uğradığını iddia eden kız öğrenci sinir krizi geçirdi..." İşvereni tarafından taciz edilen iki çocuk sahibi dul kadın intihar etti".... Ve daha bir sürü haber başlığı! Her ne kadar uzak gibi görünse de, birbirine inecik bir çizgi ile bağlı birkaç başlık! "Erkekle eşit" diye gaz verilen ve her gazı aldığında başına bir şeyler gelen kadınlar bunlar. Peki nasıl oluyor da bu iki başlık bir araya gelebiliyor?

     Aslında temel mesele, Batı Dünyasının teknoloji ve fende öne geçip (hile hurda, çalma

fonksiyonları yerinde iki karşı cins
ve işten başka yere harcanan vakit ve enerji

çırpma soyma işleriyle de olsa), oyunun kurallarını kendisinin koymaya başlamasıyla ortaya çıktı. Üç semavi dinde de kadın, genel mana itibariyle erkeklerin bulunduğu ortamlardan uzaktır ve kendi alanı vardır. Hristiyanlıkta da bu başlangıçta böyleydi. Fakat 19. yüzyıl sonlarına doğru, sanayi devrimi vs derken, daha önce insan hayatında olmayan şeyler çıktı; karışık okullar, karışık toplu iş yerleri. Bu karışık mektep ve toplu iş yerleri, erkek ve kadının yan yana bulunması demekti. Kapitalist Batı, erkek kadın demeden herkesi, işin ağırlığı gözetilmeksizin çalışmaya zorluyordu. Karl Marx önderliğinde ortaya çıkan ve çok geçmeden ilk devlet teşekkülünü, Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği olarak gerçekleştiren Sosyalizm ise, Kapitalizm'e her alanda ateş püskürürken, bir alanda hiçbir değişikliğe gitmedi... Kadın erkek demeden herkese "eşit" muamele gösterip, madenlere, ağır sanayi işletmelerine herhangi bir ayrım gözetmeden doldurdu bu iki cinsi. 

     Kapitalist Batıda ve Komünist Doğuda kadın, şimdi cemiyet hayatında erkekle beraber

Sovyet Komünizminin en büyük kazanımlarından biri
en ağır işlerde erkeklerle beraber çalışan kadınlar

yarışıyordu. Yani paranın babaları, ateşle barutu aynı kabını içine tıkıştırıyordu. Peki bu açgözlü, uçkur düşkünü, çıkarı için önüne gelen her şeyi yok etmeye yeminli, gözü dolar dolar bakan herifler, erkeği ve bilhassa kadını tanımıyor muydu? Bu iki cinsin kontrolsüz olarak karşı karşıya getirilmesinin neticesini kestiremiyor muydu? Tanıyordu ve neticesini biliyordu elbette ama diyelim ki başka tedbirlerle işi halletmeye kalkıştı. 

     Kadının cemiyet ve iş hayatına bodoslama girişi, erkeği ve kadını tarif edilemeyecek derecede yozlaştırdı. Çalışan kadının dengesi, ahlakı, dini dejenere oldu, erkeklerle yarışır oldu. Erkekler ise, "medeni" görünmek için fizyolojik isteklerine gem vurmaya, bazı şeylerin üstünü örtmeye çalıştı... Ama bazen beceremedi ve az bir aldanmanın neticesinde, her iki taraftan da aileler yıkıldı, çocuklar boşanmış ana babaların kurbanı oldu. Neden peki? Çünki bu ikisi bir arada oldu mu, mutlaka ahlaksız, fuhuş, zina yaşanacak. Yaşanmaması tabiata aykırı olurdu. 

     Şimdi dünyanın dört bir yanında kadınlar, çeşitli günler ve bahaneler vesilesiyle şöyle şeyler dile getiriyor: "Kadınlara daha çok fırsat verilmeli, kadınların önü açılmalı, kadınlar her alanda artmalı, iş sahasının her alanında olmalı". Bunlar böyle bağıra dursun, çeşitli görüntülü ve yazılı iletişim vasıtalarında, kadınlara yönelik istismarın, her geçen gün arttığı ve tehlikeleştiği yazılıp çiziliyor. 

     Alın taze bir misal, Al Jazeera'den bir makale: "Toplu taşımalarda taciz edilen kızların sayısı inanılmaz boyutlarda". Kim peki bu taciz edilenler; etekleri dizlerinin üstünü geçeli bir hayli olmuş, toplu taşıma kullanan ortaokullu, liseli kızlar. Bu ve buna benzer haberlerdeki alt metni dikkatle incelediğimizde ne görüyoruz peki: Açık saçık giyinen kızlar, sıkışık otobüs ve metrolarda okula veya işe gidiyor. Okulda taciz ediliyor, iş yerlerinde üstleri tarafından taciz ve daha ötesi ediliyor. Bir haber daha, Deutsche Welle: "Her üç kadından biri taciz mağduru"

     Şimdi de gelelim, sözüm ona, kadınları korumaya çalışanların ileri sürdükleri şeylere: "Kadınlar daha cesur olup, taciz edenleri şikayet etmeli, sessiz kalmamalı, bu işlere kalkışan erkeklere daha sert cezalar ve yaptırımlar uygulanmalı." Yani erkeklerin olduğu mektep ve iş yerlerine gitmeyin falan demiyor haa, tam tersini ısrarla itelemeye çalışıyor. 

     Ey kadınları koruduğunu sanan feministler, kadın hakları örgütleri vs..! Sizin tahtalarınız mı eksik yoksa o beyin denilen şeyin içinde bir şeyler kısa devreden kurtulamıyor mu? Savunduğunuzu iddia ettiğiniz kadın cinsine böylesine bir cürmü nasıl işlersiniz! Yani siz apaçık, kadınlar ısrarla erkeklerin arasına karışsın, her türlü istismar, taciz ve tecavüze açık olarak hayatlarına devam etmelerini mi istiyorsunuz? Çünkü ileri sürdüklerinizin hepsi, yalnızca ve yalnızca bu hedefe hizmet eder.

     Peki, kadınlar nasıl korunacak, nasıl halas bulacak bu taciz ve saldırılardan. Cevabın en alasını, en mükemmelini her konuda olduğu gibi, bu konuda da İslam Dini veriyor.

     Bir kere İslamiyette, kadının örtünmesine yani tesettür kavramına son derece ehemmiyet veriliyor. Yani kadın, mahrem olmayanların olduğu bir çevreye çıkmak mecburiyetinde kaldığında, başını kalın başörtüsü, vücudunu kalın, bol ve topuklara kadar uzun pardesü ve kalın çorap ile örtünür. 

     Yeri gelmişken burayı, örtülü olduğunu zannedip kendini ve çevresini aldatan ya da aldattığını sanan ve şu anda toplu taşımalarda, iş yerlerinde gördüğümüz "yarım" veya  "zayıf" örtülülerden bahsedelim. Aslında tesettür iki şeyden oluşur; ilki yabancı erkeklerin olduğu yerlerden uzak durmak ve ikincisi, onların olduğu bir ortama gitmek zorunda kalındığında, "tam" bir şekilde örtülü olmak. Dolayısıyla, kendi kendini kandıran bu yarım örtülüler, erkeklerin bulunduğu mekanlara zaruretsiz gidip karıştıkları ve doğru dürüst örtünmedikleri için, tesettürün iki şartını da ihlal etmektedirler. 

     Ancak bundan daha da öte, sebep oldukları bir şey daha var ki, işte bunun cürmü, cezası

örtülü... mü?

ve etkisi, yukarıda sayılanlardan çok daha ileridedir. O da; "kötü çığır açmak" ve başkalarının bu günahları işlemelerine ön ayak olmak ve teşvikçi olmak. Bunların böylece, sadece kafalarının üstünde yarım yamalak bir başörtüsü ile sözüm ona "özgür" takıldıklarını gören genç kızlar, "demek ki örtünmek için illa pardesüye, kalın bir örtüye ve erkeklerden kaçmaya gerek yokmuş" deyip onların peşinden giderler. Zaten zayıf örtülülerin her sene kapıldıkları moda akımlarına bakıldığında iki şey hemen dikkat çeker: Örtülüleri dejenere eden moda akımları çok çabuk yayılır ve bu şekilde örtündüğünü sanan zavallı genç kızlar her sene daha da çok artar.

bu da örtü...
tabi yersen!

     Evet, ilk kural dediğimiz gibi "tam örtülü" olmak, yani tesettüre riayet etmek. İkinci kural ise, erkelerin (namahrem olanların tabi) olduğu mektep, iş yeri vs. yerlerden uzak durmak. İslamiyette, kadına en yakın akrabası (babası, kocası) bakmak zorundadır, yani üzerine farzdır. Kadın dışarıya çıkıp çalışmak, yorulmak zorunda değildir. Yani her şey kadının ayağına gelir. Şayet kadının bakacak kimsesi yoksa ve devlet de yardım etmiyorsa, erkeklerin olmadığı yerlerde, örtüsüne gayet dikkat ederek çalışabilir. Misal, hastanelerde yalnız kadın hastalara bakar. 

     Yani işin çözümü çok kolay ve etkilidir esasında ama bunu hiçbir batılı veya batılı hayranı söyleyemez, dile getiremez çünki hemen "gerici, yobaz" yaftalarını yer. Tabiri caizse, kesilmesi gereken zararlı ağacı kökü kazınmalıyken, ısrarla ağacın dalları ve yaprakları üzerinden, neticesiz goygoy yapılır ve tüm problemler çözülmek yerine, her geçen sene daha da artar.

     Burada, feministlerin İslamiyete çatmak için kullandığı argümanlardan birine daha değinmek lazım. O da, doğu toplumlarına sıklıkla isnat ettikleri, aile içi şiddet. Bunlar tabi ki belirli maksatlar uğruna yapılır. Gözden kaçırılan şey ise, cehaletin bedelinin İslam dinine ödetilmesi. Yani dinden habersiz veya dinini yarım bilen bir yobaz kafalı, eşini dövdüğünde, ceza hemen İslamiyete kesilir. Oysa cehaletin olduğu yerden, İslamiyet hızla uzaklaşıp kaçar. 

     

15 Temmuz Darbe Kalkışmasının Kahramanları ve Kırılma Anları

   
   
     21. yüzyıldayız hatta 2016 yılındayız diye rahat rahat işimize gücümüze bakarken, Temmuz ayının sıcak ve nemli bir cuma gecesinde, uzun seneler hafızalardan silinmeyecek bir darbe girişimi yaşandı, 14. yılını tamamlayan AK Parti idaresindeki Türkiye'de. Tamamı veya bir kısmı Pensilvanya'daki "röntgenci" ve "tiyatrocu" bozuk din adamı Fethullah Gülen ile alakalı olduğu neredeyse kesin olan bir kısım rütbeli general ve subayın önderliğinde (Yurtta Sulh Konseyi adı altında), sabıklarından birçok farklar barındıran bir asker kalkışması idi bu. Askerin idareyi ele aldığı ihtilallerin hiçbirinde, savunmasız ve silahsız vatandaşlar doğrudan hedef alınarak vurulmamıştı daha evvel bu topraklarda. Dahası meclis bombalandı, istihbarat teşkilatında çatışmalar yaşandı. Ama biraz erkene ve aceleye geldiği belliydi ve elhamdülillah ki ayakları birbirine dolandı da ucuz atlatmış olduk.

     Tabi ki bu kalkışma hakkında çok yazıldı çizildi ancak bizim daha ağırlıkta durmak istediğimiz tarafı, bu kalkışmanın halk lehine dönmesine neden olan kırılma noktaları ve o kırılma anlarını millet ve devlet lehine dönüştüren halk kahramanlarıdır (herhangi bir kronolojik ve/veya önem sırası gözetmeksizin):

 * Özel Kuvvetler Karargahında olmayan Zekai Aksakallı'yı arayan Kışla Koruma Astsubayı

Darbenin seyrini değiştiren ve belki de
ilk kurşunu atan kişi

Piyade Astsubay Kıdemli Başçavuş Ömer Halisdemir, Tuğgeneral Semih Terzi'nin oraya geldiğini ve oranın komutasını alacağını söylüyor. Tümgeneral Aksakallı ise, orayı kesinlikle teslim etmemesini ve hemen oraya hareket edeceğini söylüyor. Bu emri cuntacılara söylüyor astsubay ve ortalık gerilmeye başlayınca, tereddüt etmeden tabancasını çıkarıp Semih Terzi'yi alnından vuruyor ve haliyle çıkan çatışmada şehit ediliyor. Bu fedakarlık, sabah doğru 03:00'da başlaması planlanan harekatın, hiç planlamadıkları erken bir saate çekilmesine de sebep oldu. Şüphesiz bu hareket olmasa, olayların seyri çok farklı ve kötü olabilirdi. 

* Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın, CNN Türk canlı yayınına bir görüntülü iletişim aplikasyonuyla katılması, bu vesileyle hayatta olduğunun anlaşılması ve kendisinin halkı meydanlara çıkıp darbecilere karşı yekvücut olmaya çağırması. Zira bu davet üzerine insanlar çok yoğun olarak sokağa çıkmaya başlarken, bilhassa cuntacı askerlerin kullandığı güzergahlarda milletin fiili olarak mukavemet ve müdahalesi arttı. Dolayısıyla, Cumhurbaşkanının canlı yayına çıkmadığı, kendisinden haber alınamadığı veya kendisinin ne yapacağını bilmez ve telaşlı bir halde olduğu bir manzara, bizi çok kötü ve başıboş bir kaos haline itebilirdi.

* Aslında darbe girişimi gecenin 3'ünde olacakken, 

* Polis Teşkilatının mukavemeti: Kalkışmanın daha ilk anlarından itibaren, Polis Teşkilatı çok ciddi bir şekilde cuntacılara karşılık verdi ve halkla omuz omuza onları püskürttü. Asker kılıklı kansızların saldırdığı hemen her noktada şehitler verildi bu durumun neticesi olarak.

* Milliyetçi Hareket Partisi Genel Başkanı Devlet Bahçeli'nin, kalkışmanın daha ilk evresinde, seçilmiş hükumetin ve demokrasinin yanında ve ne türlü olursa olsun darbe girişiminin karşısında olduğunu ilan etmesi. Bu hareket, toplumda nispeten eski sayılabilecek Ülkücü damarın da sokağa çıkıp direnmesinin teorik zeminiydi aslında ve bu da hemen pratiğe döküldü.

* Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ve genelde bu şemsiye altına sığınıp çoğunluk ve birlik olarak arz-ı endam etmeye çalışan ve mesela en yakın olarak Gezi kalkışması sürecinde gördüğümüz tayfa, aslına bakılırsa bir süre bekledi. Muhtemelen darbecilere destek vermekten vazgeçip, demokrasi ve dayanışma hamaseti yapmaya başlamalarının en mühim nedeni, cuntacıların kendi vatandaşlarına ateş edebilmesi ve hatta öldürmesiydi. Dolayısıyla, böyle bir ortamda darbecilerin yanında olmak, en azından kendi öz değerleri ile çatışacağından, bir süre sonra darbeyi ve cuntayı kınayan açıklamalar gelmeye başladı.

* Ankara'nın Kazan ilçesindeki çiftçilerden birisinin, tarlasındaki samanları yakmak ve yoğun duman çıkarmak suretiyle, Akıncılar Üssünden kalkmaya çalışan F-16 jetlerini, kendi imkanları ile durdurmaya çalışması.

* Boğaziçi Köprüsünü kapatan tanklı ve ağır silahlı askerlerin üstüne, tek başına gidip

Darbecilere ders ve nasihat
deren abla: Safiye Bayat

ders veren ve onları ikna etmeye çalışan inanılmaz abla.

* TRT Ankara binası önünde, silahı dolu ve her an ateş etmeye çalışan askerlere mukavemet eden çalışanlar.

* Kadıköy Acıbadem semtindeki Türk Telekom binasına girip, televizyon yayınlarını kesmek niyetindeki hainlere karşılık veren personel ve bina dışında, mahalle muhtarı başta olmak üzere, cuntacılara karşı duran vatandaşlar.

* NTV ve CNN Türk başta olmak üzere, neredeyse bütün televizyon kanallarının, hadi o kadar da saf olmayalım, ilk başlarda haberci iştiyakıyla hareket ederken, olayın ciddileşmesi üzerine, darbe kalkışmasına açık bir şekilde karşı koymaları ve bu süreçte, hem Cumhurbaşkanının konuşmasını ve demeçlerini an be an paylaşmaları ve en az onun kadar kritik bir gelişme olarak, Kuvvet Komutanlarını teker teker canlı yayına alıp, darbeye kalkışanların, emir komuta zinciri dışına çıkan bir azınlık olduğunu dahası bunun Fethullah Gülen yapılanmasının bir organizsayonu olduğunu ve onlarla mücadelet etmekte kararlı oduklarını söylemeleri. İşte bu faaliyet, gerçekten çok tesirliydi çünki bu yayınları izleyenler, hem ordunun büyük kısmının darbecilere karşı durduğunu gördüler hem de Cumhurbaşkanının FETÖ uyarısının, orduda da karşılık bulduğunu müşahede ettiler. 

Kamyon sürmenin hakkını veren
halk kahramanı: Şerife Boz

* Tankın önüne yatan halk kahramanları. Bu kahramanlar, öyle sanal sahte Hollywood kahramancığı değil, öleceğini kesin olarak bilen kahramanlardır. Şehit olacağını bilen, buna razı olan, ne rızası, bundan memnuniyet duyan, evden çıkmadan abdestini alıp, namazını kılıp çoluk çocuk ve efradıyla helalleşen ve akabinde sokağa çıkan saf kan millet çocuklarıydı.

* Kamyonun direksiyonuna geçip, Taksim'e çıkan kadın kahraman. 

* Milli İstihbarat Teşkilatını hedef alan helikopter ve ağır silahlara sonuna kadar mukavemet gösteren personel ve polisler.

* Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar'ın, en yakınındaki hainlerin (yaveri dahil) "gel bu işin başına sen geç" gibi sözlerine aldırmayıp karşı durması ve akabinde rehin alınması. 

* İstanbul'da bulunan 1. Ordu Komutanı Ümit Dündar'ın, vaziyetin vehametini anlar anlamaz Cumhurbaşkanını arayıp, "Efendim buraya gelin, ben sizi korurum" diye cesur bir çıkış yapması. 

Darbenin seyrini değiştirenlerden
biri daha: Org. Ümit Dündar

Tank önüne yatıp hayatını
hiçe sayan bir kahraman: Metin Doğan

Aydın Yabancılaşmasının Mücessem ve "Müstesna" Karakterleri

     "Aydın" denilen ve kitleleri etkileyip peşinden sürükleyebilen okumuş tayfanın bir topluma nasıl derinlemesine zararlar verebileceğini ve bu zararın nasıl nesiller boyu silinmez yaralar bırakabileceğini tarih bize açıkça gösteriyor. Bir önceki yazıda değinilen teorik bilgilere istinaden biraz pratik yapalım ve hem içinden çıktığı millete hem de o milletin mukaddesatına yabancılaşmış hatta düşmanlaşmış zatlara misaller verelim. Aşağıdakiler, zikredilmesi gereken zevattan pek az bir kısmını teşkil etse de, hem temsil ettikleri dönem ve fikri gün ışığına çıkarması hem de ardından bıraktıkları tahribatların pek büyük olması nedeniyle seçilmiştir. Kemal Sunal filmlerinin Türk aile yapısına ve ahlaka verdiği zararın arka planını fikren ve bilerek dolduran senarist ve yönetmen tayfasına tabi ki daha çok yer ayırdık ki, millet bu "film" diye yutturulan ahlak aşındırıcılarını iyi tanısın:  

Mustafa Reşit Paşa: Osmanlı'nın eksenini  kaydıran ve yörüngesinden çıkaran en mühim aktörlerden biridir. Londra sefaretinde mason olmuştu. İngilizlerle beraber tasarladıkları Tanzimat Fermanı denilen garabeti devreye soktu. Medreselerden fen dersleri kaldırılarak, din adamları cahil bırakılmaya çalışıldı. 19. yüzyılın ikinci yarısının bozulması ve devletin esas yozlaşmasının mimarlarındandır.

Namık Kemal: Babası Yenişehirli Mustafa Asım Beydir. Dedesi Abdüllatif Paşa, annesinin babasıdır ve Namık Kemal yanında ve tesirinde kalmıştır. Dedesinin Bektaşi bulaşıklığı tabi olarak kendisine de geçmiştir. Mason olduğu bilinmektedir. Rakı ile münasebeti fazlacadır. İki tarafı keskin bıçak gibi bir sağa bir sola saldırmışlığı vardır. Hatta arkadaşı olduğunu iddia ettiği Ziya Paşa'yı da jurnallemiştir.

İbrahim Temo: İttihad ve Terakki’nin kurucu beyin ve motorlarından biridir. Bütün Müslümanların Halifesi 2. Abdülhamit Han düşmanıdır haliyle.

Şemsettin Günaltay: Din Tarihi müderrisi iken, sonradan Cumhuriyet Halk Fırkasından mebus olmuştur. 

Ebcioğulları: Bu soyadını genelde müzik ve yazarlıktan (Hikmet Münir ve Fecri kardeşler) tanırız ama bu soyisimde başka kişiler de var. Aslı terzi olan ve Tercüman gazetesinde gazetecilik yapan Enver Ebcioğlu’nun Paris’teki yeri Bektaşilerin ve dolayısıyla masonların toplanma yerlerinden biri. Attila İlhan kendisini hayırla! yad eder.

Muhsin Ertuğrul: “Moskova, uyanan dünyanın yeni Kabesidir, ben yaptığım bu hacda yeni imanımın ışıklarını buldum.” gibi sözler sarfeden ve Nazım Hikmet'in yakın arkadaşı tiyatrocu. 1922-1939 yılları arasında memlekette “tek” film çeken de bu imiş!

Nereden yozlaştıracağını iyi bilen
öncülerden biri Hasan Ali Yücel

Hasan Ali Yücel: “Köy Enstitüleri” ve “çağdaşlaşma” başlıkları altında, Anadolu çocuklarını yozlaştırmak politikasının ileri gelenlerindendir. Hem mason hem Mevlevidir. “Babaya bak da oğlunu al” dememişler gerçi ama, mahdumu Can Yücel için fazla bir şey söylemeye gerek yok herhalde. Aslında Hasan Ali karakteri, Kemal Sunal filmlerindeki laik, dine uzak ve dini dindarlardan daha iyi bildiğini sanan ve “çağdaş” esas oğlanın ta kendisidir. Bunun tam karşısındaki kötü karakter kim biliyorsunuz zaten... “geri ve örümcek kafalı irticacılar”!

Oktay Rifat: Meşhur şair, yazar ve “Garip” akımının başlatıcılarından olmasının yanı sıra, Nazım Hikmet’in de kuzenidir. Eserlerinde içki “su” gibi akar ve kendini “sosyalist” olarak tanımlar. Babası Samih Rıfat (Yalnızgil) ve amcası Alı Rıfat Çağatay’dır. Ali Rıfat musikicidir ve Bektaşi meşrep olarak bilinmektedir.

Yakup Kadri Karaosmanoğlu: Bektaşi tekkesi müdavimlerinden.

Abdülbaki Gölpınarlı: Ashaptan bazılarına düşmanlığı ile tanınan meşhur bir Mevlevi çığır açıcılardandır. Tarif ettiği Mevlana ve tasavvuf ile gerçek Mevlana ve tasavvuf arasında dağlardan daha büyük farklar vardır. Gel gör ki akademisyendir, lafı dinlenir. 

Cevat Şakir Kabaağaçlı (Halikarnas Balıkçısı): Robert Kolej’de tahsil görmüş desek.

Hakkı Devrim: İçindekilerini bir programda kaçırıveren, bu topraklara ve insanlarına çok uzak kişilerden sadece biri.

Memduh Ün: Kanlı Nigar gibi, İslam düşmanlığının ve dini değerle açıkça dalga geçmenin su üstünde açıkça göründüğü filmlerin senarist, prodüktör ve yönetmenlerinden biri.

Ertem Eğilmez: Şaban’lı, Ramazan’lı, Apti’li filmlerin yönetmeni.

İhsan Yüce: Kibar Feyzo adlıhakaret gibi filmin senaristi. Sunal’ın ve bu tayfanın birçok filminde rol almış, “hacı” veya biraz daha muhafazakar ve kötü tiplemeleri milletin gözüne sokmuştur. Senarist kimliği vardır ve şairdir bir yandan da. Türk toplumunun dejenerasyonunda unutulmaz katkıları vardır. 

Atıf Yılmaz: Kibar Feyzo ve Dolap Beygiri gibi ahlaksız yapımların yönetmenidir. Vedat Türkali'nin kızı Deniz Türkali idi son eşi. 

Cumhuriyet Gazetesinin şişirmelerinden
sadece biri; Rıfat Ilgaz

Rıfat Ilgaz: Bir zamanların mahalle baskısı başlatıcısı yayın organı Cumhuriyet gazetesinin arkasında durduğu, Aziz Nesin ve Vedat Türkali’nin “yol” arkadaşlarından biri. “Hababam Sınıfı” adlı eserinden tanınır genelde.

Kartal Tibet: “Tarkan Filmleri” diye bilinen ucube ve zerre orjinallik taşımayan eserlerin başrol oyuncusu olarak tanınsa da, genelde Şalvar Davası, Zübük, Şark Bülbülü gibi, milli değerlerimizle pek örtüşmeyen filmlerde, yönetmen sıfatıyla anılmıştır.

Zeki Müren: Milletimizin kallavi sese ve ağdalı konuşanlara duyduğu hayranlığın ispatlarından biri. Normalde bu görünüşte birinin, ülkemizde herhangi bir sahada barınması mümkün değil iken, Müren istisnalardan biri olmuş, istisna da ne kelime, doğrudan doğruya dokunulmaz bir “tabu” oluvermiştir. Aslında herkes iyi kötü düşünmüştür, nasıl bir şey olduğu konusunda ama “Sanat Güneşi”, büyük sanatçı gibi mahalle baskısı kokan sert müdahaleler altında, olduğu gibi kabul edilme yöntemi tercih edilegelmiştir. Bir de... kendisi “çok yoğun şöhret zehirlenmesi” yaşayan meşhurlardan biridir.

Zeki Müren, Müzeyyen Senar, rakı ve TSM
hem içki hem de müzik "Milli" olunca
oluşabilecek tahribatın farkında mısınız?

Müzeyyen Senar: Osmanlı’dan çıkan bir milletin önünde çıkıp, dünyevi aşklar ve karşı cinse kavuşmak üzerine şarkı söyleyen, rakıyla özdeşleşmiş muganniyelerden biri. Böyle bir tahribatı milyon tane misyoner bir araya gelse gerçekleştiremez, “muhafazakar” diye geçinen bir topluma. Türk Sanat Musikisi nâm şeyi daha dinlemeden sadece ismini duysanız bile, bazı kesimlere “rakı” çağırışımı yapması nasıl bir “milli”liktir anlamak mümkün değil zaten! Rakı ile özdeşleşmiş bu müzik türünün bestecisi, güftecisi ve icracısı, bu eserleri vücuda getirirken, paralel bir zamanlama ile Tasavvuf Müziğine de katkı! vermişlerdir.

Haldun Taner: Kabarenin Türkiye’deki öncülerinden. Kaleme aldığı bu kabarelerini çoğunlukla Zeki Alasya, Metin Akpınar ve o dönemlerin dinle alay edebilme kapasitesi en yüksek oyuncuları sergilemiştir. Bilhassa bu kadro ile sahnelenen her komedi oyunu, İslamiyet’e ince ince laf sokmak ve dinle alay etmek detayları taşır.

Yine hacı ve yine üçkağıtçı
yardımcısı da kim tahmin edin

Ali Şen: Komedi filmleri adı altında muhafazakar diye geçinen kanallarda dahi yayınlanan filmlerin kapitalist ve çok zaman “dinci” karakteri. Birçok rolünde isminin önünde “Hacı” ibaresi izleyicinin kulağına ve gözüne ısrarla sokulur. Düzenini bozdurmamak için dini, mukaddesatı ne varsa kullanır bunun tiplemeleri. Tahribatı olabildiğince vermek isteyen senarist ve yönetmenlerin "alter ego"sudur adeta.

Metin Akpınar – Zeki Alasya: Bu ikiliyi filmleri ve kabarelerinden tanıyoruz. Filmleri bu açıdan fazla kayda değer olmasa da, kabare tarzı oyunlarında, inanılmaz bir dejenerasyon faaliyeti dikkat çeker. Bilhassa Akpınar bu işte çok ustadır. Dini bilgilere de olan hakimiyeti sebebiyle, hemen hemen her oyunda İslam’ın tazim etmesini emrettiği bir şeyi tahkir, tahkir edilmesi emrettiği şeyleri de tazim eder. Hasılı, Akpınar-Alasya önderliğinde karşınıza çıkan kabare tarzı bir şeyler varsa, komedi adı altında, farklı taraflara kanalize etme fikriyatına hazır olun.

Alasya dini siyasete alet eden bir siyasetçi
Akpınar da modern dindar "tiyatrosu"yla
her oyunda İslamiyet'le alay etmeye devam 

Belki daha eklemeler olur... 

Aydın Yabancılaşmasından Kemal Sunal'a Giderken "Sağ"da bir 15 Dk Mola Vereydik!

        Söz, Kemal Sunal filmlerinin İslamiyet'e ve Müslümanlara verdiği zarardan açılınca, "argüman" demeye pek dilin varamayacağı enteresan kontra çıkışlar yaşandı. Kimi "olur mu öyle şey" deyip okuma zahmetine girmeden laf sokma derdine girişti. Kimi sövmek için zemin arıyordu, onu dile getirip, biraz olsun rahatladı. Kimi “ölünün arkasından konuşulmaz” dedi ki, “ölülerinizi hayırla yad ediniz” hadisinin tezahürüdür bu söz, orası tamam. Ama İslamiyet’e zarar veren, Müslümanları yozlaştırmaya çalışanların faaliyetlerini açığa çıkarmamak veya görmezden gelmek, başka bir hadisin korkunç tehdidi ile karşı karşıya getirir akıl sahiplerini ki; “hakkı bildiği halde söylemeyen ve haksızlığa susan, dilsiz şeytandır” mealindedir. Kimi tırnak içerisindeki ifadeleri anlamaktan acizdi ve tamamen başka bir tarafa yöneldi. Kimi "o sadece oyuncu, senaristlere bakın" gibisinden, oldukça saf sayılabilecek çıkışlar yaptı (o senaristlere de değineceğiz zaten). 

Dine mesafeli olan ve dinini iyi bilmeyen zevat ise, "dine zarar vermiyor, aksine..." gibi mantık ilmi açısından pek sıhhatli sayılamayacak argümanlar üretme derdine düştü. Peki neden her zaman için bu çıkarcı ve üçkağıtçı “dinci”nin karşısına dinle pek alakası olmayan kahramanlar çıkıyor. Bunların karşısına dinine uyan ve aynı zamanda insan haklarına ve kul hakkına çok dikkat eden birini çıkartmıyorlar desen cevap olacak mı peki... hiç sanmam! Üstüne bir de "Arkadaş, sen dini iyi bilmediğin için, ona zarar veya yarar veren şeyi bilemiyor olabilir misin acaba?" diyecek olsan, iş daha da büyüyecek (Ahmet Çakar da anılmış oldu bu vesileyle).

Gerçi mevzu biraz daha uzayacak ama Kemal Sunal’la özdeşleşen bu filmleri tahlil ederken başka şeyler de akla gelmiyor değil. Mesela bu ufak çaplı “halk kahraman”ımız zina yapar, adı “çapkınlık” olur, sarhoş olur ama “çakırkeyif” diye taltif edilir, dedikodu, gıybet cinsi bütün dil afetlerini pervasızca söyler, “içini döktü” denir, kumarın dibine dibine vurur, adını “şans” koyarlar. Yani bu kahramanımız yanlış yaparken dahi karakteri cilalı ve hata yapmazdır.

     Madem bu kadar uzadı, hadi biraz daha! Bir kıyas var ki, milletimizin imanına tasallut ile günaha sokma arasındaki farkı bilmediğini açıkça gösteriyor. İddia şu, "Kemal Sunal tamam da ya şimdiki dizi, yarışma ve TV şovları. Bunlar onun filmlerinden daha ziyade zarar veriyor". Tamam bu iddia bir yere kadar doğru, yani ikisi de zararlı. ama şöyle kocaman bir fark var; Kemal Sunal ve buna benzer kadrolu ve maksatlı filmlerde, insanı doğrudan küfre sokacak, başka bir deyişle, gülünse veya onaylansa dinden çıkaracak sahneler var. Nedir buna neden olan kaide; İslamiyet'in tazim edilmesini emrettiği şeyleri tahkir ve tahkir edilmesini emrettiği şeyleri tazim etmek küfürdür. Buradaki alçaklık çok daha büyük, bilinçli ve bir gaye uğruna yapılıyor. Bu filmleri yapan, yazan, yöneten tayfanın büyük çoğunluğu nereden saldıracağını bilenlerden oluşuyor.

     Gelelim zararlı olan ve reyting uğruna sahnelenen dizi, yarışma ve televizyon şovlarına. Evet, bunların da bir kısmında yukarıda sayılan güdümlü ve maksatlı çalışanlar yok değil. Ama büyük kısmı reyting ve dolayısıyla para kazanmak için, genelde din cahili olan kişiler tarafından hazırlanan gösteriler. Bu gösteriler insanı günaha sokabilir ama küfre düşmek yanında günaha girmek, kıyas kabul edecek bir şey bile değildir. 

     Zaten televizyon denilen şey bir eğlence vasıtasıdır. Bu zamanda bunun sağlayacağı eğlenceye kendini kaptırırsan (ki onların istediği de bu) muhakkak bir ziyana uğrayacaksındır. Bu yukarıda sayılan iki zarardan, bilinçli bir şekilde kaçabilen babayiğit de gelsin, başımın üstündeki yerine otursun elbet!

Neyse... gelelim sadede. Yukarıda açıklanan konuya paralel olan, daha doğrusu biraz derini olan bir mevzuya değinmek, hem Kemal Sunal'lı, Şener Şen'li, İlyas Salman'lı, Adile Naşit'li, Münir Özkul'lu, Müjde Ar'lı (soyisimdeki ironiye bak)  filmleri hem de bu filmleri vücuda getirmekte çok ısrarcı olan güruhunu daha yakından tanımak için iyi bir fırsat sunacaktır.

Yazar Mahmut Çetin'in mühim eseri
"Aydın Yabancılaşması"

O da; Osmanlı'nın tarih sahnesinden silinmesine aşağı yukarı 80-100 evvelinden başlayıp, yıkılmasıyla hız kazanıp, önüne geleni taşkın sel gibi silip süpüren, yazar ve araştırmacı Mahmut Çetin'in deyimiyle "üstseçkin heterodoksi" yani "Aydın Yabancılaşması" ve bunun gerçek isimler üzerinden incelenmesi konusu. (Erkenden altını çizmek lazım, aşağıdaki yazının bir kısmı, kendisinin "AydınYabancılaşması" isimli kitabından esinlenecektir).

     Pek fazla geriye gitmeden, çok basit, etkili ve neticesi belli olan şu formül bize ışık tutacaktır yol boyunca: Bu topraklardaki çürüme, erozyon, kayma ve sapma eğilimlerinin temelinde, Sünni İslam'ı (yani Ehl-i Sünnet vel Cemaat) beğenmemek, İslamiyetin emirlerini, tatbik etmek açısından ağır bulmak ve haramlardan sakınmak istememek gelmektedir. Bu akılda bulundurulduğunda, problemleri çözüvermek gayet basittir. Sünnilik zor tabi, ibadet yapacaksın, haramlardan sakınacaksın... hem ruhunu teslim etmen hem de bedenini günlük, haftalık, aylık ve yıllık talimlerle ruhuna yakınlaştırman lazım. “Dünyaya bir kere” gelenler için çok sıkıcı işler haliyle. Timur Han'ın kovaladığı Hurufilerin Anadolu topraklarına ve Bektaşi tekkelerine sızması da, bu kayma ve çözülmeyi tetikleyen etkenlerden biridir. Osmanlı yıkılırken ve yeni devlet tesis edilirken de Bektaşi, Mevlevi (Mevlevi derken sakın bunların büyük İslam alimi ve veli Mevlana Celaleddin-i Rumi ile karıştırmayın zira son 150 senin Mevleviliği ile o büyük isim arasında, itikat dahil hiçbir benzerlik yoktur), Melami ve Kalenderi görüştekiler, "asli unsur" olmuştu.

Koskoca devletin canına okuyan
Enver-Talat-Cemal Paşalar

     Çok ayrıntılı olan konunun devamında, biraz kestirmeden gidip şöyle diyebiliriz: Çeşitli vesilelerle yabancılaşan aydınlar, önlerindeki en büyük engel olan Osmanlı Devletini yıktıktan sonra, ellerindeki silahlarla toplumu istedikleri gibi şekillendirmek için kolları sıvadı. Devlet-i Ali Osmani'yi parça pinçik eden İttihad ve Terakki Cemiyetinin Bektaşilik ve Masonluk ile sıkı fıkı olduğu zaten malum. Yeni devletin teşekkülü ile birlikte, “Fransız mürebbiyelerin” ellerinde büyüyen elit tabaka hemen yeni düzene ayak uydurdu. Şeyh, paşa, vali, alim hatta şeyhülislam çocukları, seküler aydınlanmanın öncüleri olarak, şair, romancı, tiyatrocu, ressam, heykeltıraş, senarist, yönetmen, kanaat önderi, besteci, müzisyen, aktör hatta meşhur siyasetçiler olarak arz-ı endam etti. Peki, yabancılaşmış ve yabancılaşmaya devam eden aydınımızın elinde ne vardı: Aslında müthiş enstrümanlar sunuyordu 20. yüzyıl; tiyatro, müzikal, spor, sinema, müzik, edebiyat, heykel, resim, kabare, temsil... hasılı, güzel sanatlar diye yutturulmaya çalışılan şeylerin her biri.

      Artık bir kadın, erkek-kadın karışık bir topluluğun karşısına geçip, dünyevi aşklardan ve aşığa kavuşmaktan, hatta daha da mahrem şeyler hakkında, çeşitli vesilelerle yabancılaşmış müzisyenlerin beste ve güftelerini icra edebiliyordu. Bir adım daha ilerisine geçelim; Tasavvuf Musikisi diye, dindarları tavlama maksatlı tuzaklar kuruldu. Sinema filmlerinde dindar tiplemeler kötü, örümcek kafalı, onların tam tersi olan iyi karakter de, olabildiğince dinden uzak (en azından Sünni İslam’dan) gösteriliyordu. Resim ve heykel adı altında, en müstehcen ve yozlaştırıcı eserler milletin gözüne sokuluyordu. Kabare ve müzikal adı altında, kadın haklarına çok riayet ettiğini iddia eden maskeli sekülerler, hem onları alçalttı hem de türlü türlü ahlaksızlığı milletin ve hatta onların çocuklarının önüne sundu.

      Bu dejenerasyon ve tepeden inme kalıba sokma faaliyeti milenyuma kadar devam etti. Milenyum başlarken, bütün çabalara, bütün gayretlere rağmen Türk Milleti, mukaddesatına tasallut olan bu çapulcu parazitlere okkalı bir sille patlattı. Şimdilerde bu zararların izleri çok yavaş da olsa, silinmeye, her tarafa bulaşmış pislikler temizlenmeye çalışılıyor.

      Yazının birsonraki bölümü, milletine yabancılaşan ve onu kendi heterodoks kalıbına sokmaya çalışan veya sadece duruşu ve tarzıyla milletin “ortalamasına” meydan okuyan “aydın”lara birkaç bilinen isim verelim (çok meşhur olup o tarafı bilinmeyen veya az bilinip çok zarar verenler tercih edildi genelde).

Tedbirli Müslüman ile Tedbirsiz Olanı Arasındaki Uçurumlar - 3

önceki konulardan 

devam edecek olursak...


     12. Tedbirli Müslüman, Seferilik mesafesinin Hanefi Mezhebinde 104 kilometre olduğunu bilir ve ona göre davranır: Hanefi Mehebinde sefer mesafesi yaygın genel kanaatin aksine 90 km. değil, 104 kilometredir. Diğer üç mezhebde ise 80 km.dir. Yani Hanefi'de üç günlük yol olan 18 fersahtır ki, 1 fersah 6 km civarıdır. Dolayısıyla seferiliği 90 km alanlar, namazların kasrı konusunda ciddi sıkıntılar yaşamakta ve yaşayacaklardır.

     13. Tedbirli Müslüman, zekat nisabının 96 gram olduğunu bilir: Hanefi'de zekat nisabı 20 miskal altın yani doğru hesaplama ile 96 gramdır. Yanlış hesapla 80 gramdır demek yanlış olur ve nisap miktarı yerine getirilmediği için, farz yerine getirilmez, nafile olan sadaka verilmiş olur. Ve malum olduğu üzere, dünya kadar sadaka verilse, farz olan zekatın yerini tutmaz, borç yerine getirilmiş olmaz.

daha düne kadar 6 sıfırı vardı
şimdi façası alındı sadece "1" oldu

     14. Tedbirli Müslüman, zekatını kağıt para cinsinden vermez, tedbirsiz olanı ise, "bu zamanda öyle şey mi olurmuş" diye, bir de itiraz eder: Kağıt paraların (aynı çek ve hisse senetleri gibi) değerleri itibaridir yani hükumet veya devletin belirlediği değerdir. Altın ve gümüş gibi kıymeti kendinden değildir. Devletin sahip olduğu altın miktarının karşılığı olarak basılan ve üzerine rakamlar konulan kağıtlardır. Fıkıh kitaplarında, altın ve gümüş dışında, her ne kadar geçer akçe olsa da bakır veya başka herhangi bir akçe ile zekat verilemeyeceği, bunların değeri kadar altın ve gümüşle verileceği yazıyor. Zekat ya altın ve gümüşle veya ticaret yapılan maldan verilir. Yani, dinini kayıran ve ona uymaya çalışan bir müslüman, elindeki kağıt paraların zekatını altın olarak fakire verir ve böylece Allah'ın emrini, İslam Alimlerinin bildirdiği şekle uygun olarak yerine getirir ve bir büyük günaha girme ihtimalinden kaçar.

durun hemen kaçmayın yahu
zuhr-i ahir n'olacak?

     15. Tedbirli Müslüman, Cuma Namazının farzını kıldıktan sonra, dört rekat da zuhr-i ahir namazı kılar, tedbirsiz olanı ise farzı kılar kılmaz camiden çıkmak için koşturur: Malum olduğu üzere, Cuma Namazının birçok eda ve vücub şartları vardır. Bunlardan biri veya birkaçı olmadığında, namaz sahih olmayabilir. Asr-ı Saadette ve Hulefa-i Raşidin döneminde, Cuma Namazı hep tek bir mecitte kılınırdı. Bu uygulama uzun bir süre devam etmiş ve birden fazla camide kılınmaya başladıktan sonra, eskiden beri uygulanagelen sünnet olan şeklin terki korkusu ile fıkıh alimleri çare aramış ve "zuhr-i ahir" yani, Cumanın Namazından sonra, o vaktin henüz çıkmamış öğle namazı farzı da kılınması ihtiyat olur denilmiştir. Zaten eğer Cuma Namazı tek mescitte kılınmış ve kabul olmuşsa, sonradan kılınan, eğer o cinsten bir kazası varsa, herhangi bir kaza namazı yerine geçeceği veya en azından nafile olacağı için, herhangi bir kayıp söz konusu değildir.

     16. Tedbirli Müslüman, ölüleri için iskat yaptırır, tedbirsiz olanın ise iskattan haberi yoktur veya namaz için iskatı inkar eder: Vefat eden müslümanlar için iskat yaptırmaktan kaçınmamak ve bunu muhakkak yerine getirmek, her işini ihtiyatla yapan bir müslüman için vazifedir. Zira çok kıymetli fıkıh kitaplarında, bu mevzu bir gereklilik olarak yerini bulmuştur.

kaza yap sana verelim
yoksa verdiklerin hep bizde kalır

     17. Tedbirli Müslüman hayat, kaza gibi sigortalara bulaşmaz, tedbirsiz olanı ise, sigortanın dindeki yerinden haberi yoktur: Hayatımıza, 20. yüzyılla (en azından batıdan ithal ettiğimiz diyelim) birlikte giren yeniliklerden biri daha. Esasında İslamiyet'in tam manasıyla tatbik edildiği yerlerde, böyle bir oluşuma ihtiyaç yoktur. Çünkü Beyt-ül Mal, zekat, uşur ve vakıflar gibi müessesler bu işi görmeye yetiyor. Ancak gelinen noktada, sigorta denilen şey, birçok şekle girerek, her sahada karşımıza çıkıyor. Mesela bunlardan biri olan "hayat sigortası" veya "ferdi kaza sigortası" adı altında peyda olan şeyler, muhtemel olan bir tehlikeye bağlanan akitler oldukları için (kumar gibi yani) Dar-ül İslam'da haramdır. Yani potansiyel bir tehlike karşılığında, "bak biz senden her ay düzenli para alalım, eğer sen kaza geçirir veya ölürsen bu parayı sana veya ailene veririz, hiçbir şey olmazsa da para zaten bizde kalacak" yapılan bir anlaşmadır ki, şu haliyle bir kumardır.

devamı...

Tedbirli Müslüman ile Tedbirsiz Olanı Arasındaki Uçurumlar - 2

     7. Tedbirli Müslüman, müzik ve şarkıların nefis üzerindeki etkisine aldanmamaya çalışır, tedbirsiz olanı ise müziğin bir kısmını helal kategorisine sokmaya çalışarak, kendini tehlikeli bir duruma düşürür: Günümüzün en büyük ve yaygın uyuşturucu tiplerinden biri müzik. Her gün herkes şöyle veya böyle alıyor bu uyuşturucudan. Fakat bu uyuşturucu, bir tabu haline geldiğinden, dokunmaya dahi kalkamıyorsunuz. Dindarı dinsizi hiç kimse bu tabuya dokundurtmuyor. Hatta "müzik ruhun gıdasıdır" gibi ulvi makamlara çıkarılıyor. Oysa işin aslı çok farklı. Asılları bozulmaya başlayan eski dinler, inanlarının üzerindeki etkisini kaybetmeye başlayınca yani insanların ruhuna hitap etmede sıkıntı yaşamaya başlayınca, çalgı ve müzikle, onların nefislerine hitap etmeye ve onları, müziğin tesiri ile kendinden geçirmeye başladı.  Endüstriyel müziğin kaynağı da hakeza kilise müziğinin evrimleşmiş halidir. Oysa İslamiyet'in, müziğin insan nefisini uyuşturan, kendinden geçiren tesirine ihtiyacı olmadığı ve nefse değil ruha hitap ettiği için diğer bozuk dinlerden farklıdır. Dolayısıyla çalgı ve müziğe ihtiyacı yoktur.

     8. Tedbirli Müslüman, Hz. İbrahim'in babası olarak putperest Azer'i değil, Müslüman olan Taruh'u bilir: Kur'an-ı kerimde, En'am suresinin 74. ayetinde mealen, "İbrahim, babası Azer'e dediği zaman..." buyuruluyor. Bu ayete, açık olan manası verildiği zaman, Hz. İbrahim'in babası, müşrik olan Azer anlaşılır. Oysa bu ayetin, "Azer'e dediği zaman" veya "Babasına dediği zaman" şekillerinde olması, manayı vermek açısından yetişirdi. İcaz, fesahat ve belagat açısından "babası"kelimesi fazla olmaktadır. Bundan da anlaşılıyor ki, Hz. İbrahim iki kişiye "baba" demektedir; birisi öz babası, birisi de amcası Azer (zira Azer amcasıdır). Tefsir alimlerinin de belirttiği gibi, "Azer" kelimesi, "babası" kelimesinin atf-ı beyanıdır (yani iki şeyden meşhur olanı, meşhur olmayanı açıklamak için kullanılmıştır). Bazı toplumlarda amcaya "baba" demek gelenek haline gelmiştir. Burada da aynısı öz konusu. Hz. İbrahim, hem kendi babasına hem de amcası olan Azer'e "baba" demektedir (zaten amcası olan Azer, babasının vefatından sonra Hz. İbrahim'in annesi ile evlenmek suretiyle üvey baba da olmuştur). Yani kısacası; Hz. İbrahim'in babası putperest değil, müslümandır. Bu konunun üzerinde ehemmiyetle durulmasının sebebi ise, Peygamber Efendimiz'in soyunun ta Hz. Adem'e kadar tertemiz olduğunu beyan eden hadislerin doğrulunun teyididir.

     9. Tedbirli Müslüman, "Tasavvuf Müziği" denilen şeyden ve çalgılı ilahilerden kaçar, tedbirsiz olanı ise bunları ayırt edebilecek idrakte değildir: Ruhun değil, nefsin gıdası olan müziğin, Müslümanların hayatına girmesinin ve çalgılara karşı koyulması gereken mesafenin ortadan kalkmasının kaçınılmaz neticesidir. Tasavvuf müziği denilen garabet hakkında daha ayrıntılı bilgiler bu başlıkta var.

     10. Tedbirli Müslüman, vacip olan kurbanını, takvimle başlanılan bayram günlerinin ikincisinde keser, tedbirsiz olanın ise bazı mühim ibadetlerin hilalin görülmesi ile başladığından haberdar dahi değildir: Aynen Ramazan ayında ve Haccın ifasında olduğu gibi, Kurban Bayramında vacip olan kurban ibadetinin yerine getirilmesinde, o ayın hilalinin görülmesi çok önemlidir. Bu açıdan, Zilhicce ayının hilalinin gökte görülmesi hem Haccın sahih olması hem de Kurban ibadetinin yerine gelmesi bakımından gözetilmelidir. Yani burada da tedbirli olan müslüman, hilalin görülüp-görülmemesi şüphesi üzerine, çok basit bir yol bulur ve ne olur ne olmaz diye, vacip olan kurbanını takvimle başlanan günlerin ikincisinde keserek, hem ibadetini hiçbir haram veya mekruha girmeden yerine getirir hem de takvim dolayısıyla hasıl olabilecek ve yıl boyu beklenen bir ibadeti boşa çıkarmamış olur.
   

cahillerin aklını başından alan
10 cm.lik baş belası

     11. Tedbirli Müslüman, tütün ve tütün ürünlerine ve sigaraya haram ve mekruh gibi şeyler söylemez, tedbirsiz olan için ise, sigaraya haram demek boynunun borcudur ve şarttır: Günümüz hayatının en büyük açmazlarından ve alışkanlıklarından biri; tütün mamulleri ve özelliklesigara! Öyle bir şey ki, ne okumuş ne cahil ne dindar ne de dinsiz gözetip, bulabildiği herkesi peşine takıyor. Tütünün endüstriyel bir hal alıp, sigaraya dönüşerek tüketiminin kolaylaşması, dünyanın en ücra köşelerine kadar ulaştırılması ve devasa reklam kampanyaları ve reklam yüzleri ile en sıradan insanın hayatına doğrudan sokulması neticesinde, sigara kullanımını inanılmaz boyutlara taşıdı. İlk önce her şey yolundaydı ancak sonradan yapılan tetkiklerde tütün ürünlerinin aşırı kullanımında, vücutta yaptığı tahribat ortaya çıkınca ve çok geniş bir kamuoyu oluşunca, bizim dindar diye geçinen tayfa da hemen bu sele uyum sağlayarak (hatta hadisler de uydurarak) sigaraya mekruh ve haram deme yarışına girdi. Oysa temelde, tütün ve tütünden imal edilen şeylere, dini bakımdan haram veya mekruh diyebilmenin hiçbir yolu yoktu çünkü ne asr-ı saadette ne de müctehid alimlerin yaşadığı ilk dört yüzyılda bilinen bir şey değildi tütün. Üstelik tütün tüketilmeye başladığı zamandan sonra, birçok İslam alimi bu konuyu yakından ele almış ve çeşitli kitap ve risaleler yazmışlardır. Bu eserlerden çıkan ön yargısız ve insaflı neticeye göre, tütün ve sigaraya çalakalem haram mekruh demek, hem dini kaynaklara hem fıkha açıkça muhalefet olmaktadır. Bunun ötesinde, tütüne haram demek, helale haram demek olacağı için, kişiyi imanî bakımdan da tehlikeli bir duruma düşürür.


     12. Tedbirli bir Müslüman, Batı tarzı yaşamın hakim olduğu yerlerde yaşarken sakal, sarık ve cübbe sünnetlerini yerine getirmekten sakınır, tedbirsiz müslüman ise bu sünnetleri yerine getirirken, İslamiyete zarar verdiğinin farkına varmaz: Ayrıntılısı burada
   

zamane insanına göre
her şey "mucize"

     13. Tedbirli Müslüman, "Mucize, yaratmak, icad etmek" gibi kelimelerii İslamiyet'in bildirdiği yerler haricinde kullanmaz, tedbirsiz müslüman ise, kalabalığa uyarak hayatına sokar: Zamanımız insanının diline dolanan bu üç kelime, kullanıldığı vakit, kullanılan kimse için dalga geçmek gibi bir şeydir çünki bu kelimeler, gündelik hayatımızda kullandığımız kelimeleri her bakımdan "döver", daha doğrusu günlük hayatımız bu kelimeleri kaldırabilecek çapta değildir. Gelelim bunların manalarına: "Mucize"; Allah'ın izniyle Peygamberlerden sadır olan ve kafirlere açık bir meydan okuma olarak telakki edilen olağanüstü hallerdir ki... buraya dikkat... sadece ve sadece Peygamberler için kullanılır. Yani günlük hayatta kullanıldığında, kullanılan kişiye Peygamberlik isnad edilmiş olur. "Yaratmak" kelimesi, yoktan var etme manasına gelir ki, herhangi bir yaratılmışın bu dereceye ermesi ne şimdi ne de geçmişte mümkün değildir. "İcad" kelimesi de yaratmak manasındadır. Hülasa, bu üç kelimeyi dini anlamları dışında kullanmak, kişiyi imanî bakımdan bayağı bir tehlikeye sokar.
 

devam ediyor...