15 Temmuz Darbe Kalkışmasının Kahramanları ve Kırılma Anları

   
   
     21. yüzyıldayız hatta 2016 yılındayız diye rahat rahat işimize gücümüze bakarken, Temmuz ayının sıcak ve nemli bir cuma gecesinde, uzun seneler hafızalardan silinmeyecek bir darbe girişimi yaşandı, 14. yılını tamamlayan AK Parti idaresindeki Türkiye'de. Tamamı veya bir kısmı Pensilvanya'daki "röntgenci" ve "tiyatrocu" bozuk din adamı Fethullah Gülen ile alakalı olduğu neredeyse kesin olan bir kısım rütbeli general ve subayın önderliğinde (Yurtta Sulh Konseyi adı altında), sabıklarından birçok farklar barındıran bir asker kalkışması idi bu. Askerin idareyi ele aldığı ihtilallerin hiçbirinde, savunmasız ve silahsız vatandaşlar doğrudan hedef alınarak vurulmamıştı daha evvel bu topraklarda. Dahası meclis bombalandı, istihbarat teşkilatında çatışmalar yaşandı. Ama biraz erkene ve aceleye geldiği belliydi ve elhamdülillah ki ayakları birbirine dolandı da ucuz atlatmış olduk.

     Tabi ki bu kalkışma hakkında çok yazıldı çizildi ancak bizim daha ağırlıkta durmak istediğimiz tarafı, bu kalkışmanın halk lehine dönmesine neden olan kırılma noktaları ve o kırılma anlarını millet ve devlet lehine dönüştüren halk kahramanlarıdır (herhangi bir kronolojik ve/veya önem sırası gözetmeksizin):

 * Özel Kuvvetler Karargahında olmayan Zekai Aksakallı'yı arayan Kışla Koruma Astsubayı

Darbenin seyrini değiştiren ve belki de
ilk kurşunu atan kişi

Piyade Astsubay Kıdemli Başçavuş Ömer Halisdemir, Tuğgeneral Semih Terzi'nin oraya geldiğini ve oranın komutasını alacağını söylüyor. Tümgeneral Aksakallı ise, orayı kesinlikle teslim etmemesini ve hemen oraya hareket edeceğini söylüyor. Bu emri cuntacılara söylüyor astsubay ve ortalık gerilmeye başlayınca, tereddüt etmeden tabancasını çıkarıp Semih Terzi'yi alnından vuruyor ve haliyle çıkan çatışmada şehit ediliyor. Bu fedakarlık, sabah doğru 03:00'da başlaması planlanan harekatın, hiç planlamadıkları erken bir saate çekilmesine de sebep oldu. Şüphesiz bu hareket olmasa, olayların seyri çok farklı ve kötü olabilirdi. 

* Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın, CNN Türk canlı yayınına bir görüntülü iletişim aplikasyonuyla katılması, bu vesileyle hayatta olduğunun anlaşılması ve kendisinin halkı meydanlara çıkıp darbecilere karşı yekvücut olmaya çağırması. Zira bu davet üzerine insanlar çok yoğun olarak sokağa çıkmaya başlarken, bilhassa cuntacı askerlerin kullandığı güzergahlarda milletin fiili olarak mukavemet ve müdahalesi arttı. Dolayısıyla, Cumhurbaşkanının canlı yayına çıkmadığı, kendisinden haber alınamadığı veya kendisinin ne yapacağını bilmez ve telaşlı bir halde olduğu bir manzara, bizi çok kötü ve başıboş bir kaos haline itebilirdi.

* Aslında darbe girişimi gecenin 3'ünde olacakken, 

* Polis Teşkilatının mukavemeti: Kalkışmanın daha ilk anlarından itibaren, Polis Teşkilatı çok ciddi bir şekilde cuntacılara karşılık verdi ve halkla omuz omuza onları püskürttü. Asker kılıklı kansızların saldırdığı hemen her noktada şehitler verildi bu durumun neticesi olarak.

* Milliyetçi Hareket Partisi Genel Başkanı Devlet Bahçeli'nin, kalkışmanın daha ilk evresinde, seçilmiş hükumetin ve demokrasinin yanında ve ne türlü olursa olsun darbe girişiminin karşısında olduğunu ilan etmesi. Bu hareket, toplumda nispeten eski sayılabilecek Ülkücü damarın da sokağa çıkıp direnmesinin teorik zeminiydi aslında ve bu da hemen pratiğe döküldü.

* Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ve genelde bu şemsiye altına sığınıp çoğunluk ve birlik olarak arz-ı endam etmeye çalışan ve mesela en yakın olarak Gezi kalkışması sürecinde gördüğümüz tayfa, aslına bakılırsa bir süre bekledi. Muhtemelen darbecilere destek vermekten vazgeçip, demokrasi ve dayanışma hamaseti yapmaya başlamalarının en mühim nedeni, cuntacıların kendi vatandaşlarına ateş edebilmesi ve hatta öldürmesiydi. Dolayısıyla, böyle bir ortamda darbecilerin yanında olmak, en azından kendi öz değerleri ile çatışacağından, bir süre sonra darbeyi ve cuntayı kınayan açıklamalar gelmeye başladı.

* Ankara'nın Kazan ilçesindeki çiftçilerden birisinin, tarlasındaki samanları yakmak ve yoğun duman çıkarmak suretiyle, Akıncılar Üssünden kalkmaya çalışan F-16 jetlerini, kendi imkanları ile durdurmaya çalışması.

* Boğaziçi Köprüsünü kapatan tanklı ve ağır silahlı askerlerin üstüne, tek başına gidip

Darbecilere ders ve nasihat
deren abla: Safiye Bayat

ders veren ve onları ikna etmeye çalışan inanılmaz abla.

* TRT Ankara binası önünde, silahı dolu ve her an ateş etmeye çalışan askerlere mukavemet eden çalışanlar.

* Kadıköy Acıbadem semtindeki Türk Telekom binasına girip, televizyon yayınlarını kesmek niyetindeki hainlere karşılık veren personel ve bina dışında, mahalle muhtarı başta olmak üzere, cuntacılara karşı duran vatandaşlar.

* NTV ve CNN Türk başta olmak üzere, neredeyse bütün televizyon kanallarının, hadi o kadar da saf olmayalım, ilk başlarda haberci iştiyakıyla hareket ederken, olayın ciddileşmesi üzerine, darbe kalkışmasına açık bir şekilde karşı koymaları ve bu süreçte, hem Cumhurbaşkanının konuşmasını ve demeçlerini an be an paylaşmaları ve en az onun kadar kritik bir gelişme olarak, Kuvvet Komutanlarını teker teker canlı yayına alıp, darbeye kalkışanların, emir komuta zinciri dışına çıkan bir azınlık olduğunu dahası bunun Fethullah Gülen yapılanmasının bir organizsayonu olduğunu ve onlarla mücadelet etmekte kararlı oduklarını söylemeleri. İşte bu faaliyet, gerçekten çok tesirliydi çünki bu yayınları izleyenler, hem ordunun büyük kısmının darbecilere karşı durduğunu gördüler hem de Cumhurbaşkanının FETÖ uyarısının, orduda da karşılık bulduğunu müşahede ettiler. 

Kamyon sürmenin hakkını veren
halk kahramanı: Şerife Boz

* Tankın önüne yatan halk kahramanları. Bu kahramanlar, öyle sanal sahte Hollywood kahramancığı değil, öleceğini kesin olarak bilen kahramanlardır. Şehit olacağını bilen, buna razı olan, ne rızası, bundan memnuniyet duyan, evden çıkmadan abdestini alıp, namazını kılıp çoluk çocuk ve efradıyla helalleşen ve akabinde sokağa çıkan saf kan millet çocuklarıydı.

* Kamyonun direksiyonuna geçip, Taksim'e çıkan kadın kahraman. 

* Milli İstihbarat Teşkilatını hedef alan helikopter ve ağır silahlara sonuna kadar mukavemet gösteren personel ve polisler.

* Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar'ın, en yakınındaki hainlerin (yaveri dahil) "gel bu işin başına sen geç" gibi sözlerine aldırmayıp karşı durması ve akabinde rehin alınması. 

* İstanbul'da bulunan 1. Ordu Komutanı Ümit Dündar'ın, vaziyetin vehametini anlar anlamaz Cumhurbaşkanını arayıp, "Efendim buraya gelin, ben sizi korurum" diye cesur bir çıkış yapması. 

Darbenin seyrini değiştirenlerden
biri daha: Org. Ümit Dündar

Tank önüne yatıp hayatını
hiçe sayan bir kahraman: Metin Doğan

Aydın Yabancılaşmasının Mücessem ve "Müstesna" Karakterleri

     "Aydın" denilen ve kitleleri etkileyip peşinden sürükleyebilen okumuş tayfanın bir topluma nasıl derinlemesine zararlar verebileceğini ve bu zararın nasıl nesiller boyu silinmez yaralar bırakabileceğini tarih bize açıkça gösteriyor. Bir önceki yazıda değinilen teorik bilgilere istinaden biraz pratik yapalım ve hem içinden çıktığı millete hem de o milletin mukaddesatına yabancılaşmış hatta düşmanlaşmış zatlara misaller verelim. Aşağıdakiler, zikredilmesi gereken zevattan pek az bir kısmını teşkil etse de, hem temsil ettikleri dönem ve fikri gün ışığına çıkarması hem de ardından bıraktıkları tahribatların pek büyük olması nedeniyle seçilmiştir. Kemal Sunal filmlerinin Türk aile yapısına ve ahlaka verdiği zararın arka planını fikren ve bilerek dolduran senarist ve yönetmen tayfasına tabi ki daha çok yer ayırdık ki, millet bu "film" diye yutturulan ahlak aşındırıcılarını iyi tanısın:  

Mustafa Reşit Paşa: Osmanlı'nın eksenini  kaydıran ve yörüngesinden çıkaran en mühim aktörlerden biridir. Londra sefaretinde mason olmuştu. İngilizlerle beraber tasarladıkları Tanzimat Fermanı denilen garabeti devreye soktu. Medreselerden fen dersleri kaldırılarak, din adamları cahil bırakılmaya çalışıldı. 19. yüzyılın ikinci yarısının bozulması ve devletin esas yozlaşmasının mimarlarındandır.

Namık Kemal: Babası Yenişehirli Mustafa Asım Beydir. Dedesi Abdüllatif Paşa, annesinin babasıdır ve Namık Kemal yanında ve tesirinde kalmıştır. Dedesinin Bektaşi bulaşıklığı tabi olarak kendisine de geçmiştir. Mason olduğu bilinmektedir. Rakı ile münasebeti fazlacadır. İki tarafı keskin bıçak gibi bir sağa bir sola saldırmışlığı vardır. Hatta arkadaşı olduğunu iddia ettiği Ziya Paşa'yı da jurnallemiştir.

İbrahim Temo: İttihad ve Terakki’nin kurucu beyin ve motorlarından biridir. Bütün Müslümanların Halifesi 2. Abdülhamit Han düşmanıdır haliyle.

Şemsettin Günaltay: Din Tarihi müderrisi iken, sonradan Cumhuriyet Halk Fırkasından mebus olmuştur. 

Ebcioğulları: Bu soyadını genelde müzik ve yazarlıktan (Hikmet Münir ve Fecri kardeşler) tanırız ama bu soyisimde başka kişiler de var. Aslı terzi olan ve Tercüman gazetesinde gazetecilik yapan Enver Ebcioğlu’nun Paris’teki yeri Bektaşilerin ve dolayısıyla masonların toplanma yerlerinden biri. Attila İlhan kendisini hayırla! yad eder.

Muhsin Ertuğrul: “Moskova, uyanan dünyanın yeni Kabesidir, ben yaptığım bu hacda yeni imanımın ışıklarını buldum.” gibi sözler sarfeden ve Nazım Hikmet'in yakın arkadaşı tiyatrocu. 1922-1939 yılları arasında memlekette “tek” film çeken de bu imiş!

Nereden yozlaştıracağını iyi bilen
öncülerden biri Hasan Ali Yücel

Hasan Ali Yücel: “Köy Enstitüleri” ve “çağdaşlaşma” başlıkları altında, Anadolu çocuklarını yozlaştırmak politikasının ileri gelenlerindendir. Hem mason hem Mevlevidir. “Babaya bak da oğlunu al” dememişler gerçi ama, mahdumu Can Yücel için fazla bir şey söylemeye gerek yok herhalde. Aslında Hasan Ali karakteri, Kemal Sunal filmlerindeki laik, dine uzak ve dini dindarlardan daha iyi bildiğini sanan ve “çağdaş” esas oğlanın ta kendisidir. Bunun tam karşısındaki kötü karakter kim biliyorsunuz zaten... “geri ve örümcek kafalı irticacılar”!

Oktay Rifat: Meşhur şair, yazar ve “Garip” akımının başlatıcılarından olmasının yanı sıra, Nazım Hikmet’in de kuzenidir. Eserlerinde içki “su” gibi akar ve kendini “sosyalist” olarak tanımlar. Babası Samih Rıfat (Yalnızgil) ve amcası Alı Rıfat Çağatay’dır. Ali Rıfat musikicidir ve Bektaşi meşrep olarak bilinmektedir.

Yakup Kadri Karaosmanoğlu: Bektaşi tekkesi müdavimlerinden.

Abdülbaki Gölpınarlı: Ashaptan bazılarına düşmanlığı ile tanınan meşhur bir Mevlevi çığır açıcılardandır. Tarif ettiği Mevlana ve tasavvuf ile gerçek Mevlana ve tasavvuf arasında dağlardan daha büyük farklar vardır. Gel gör ki akademisyendir, lafı dinlenir. 

Cevat Şakir Kabaağaçlı (Halikarnas Balıkçısı): Robert Kolej’de tahsil görmüş desek.

Hakkı Devrim: İçindekilerini bir programda kaçırıveren, bu topraklara ve insanlarına çok uzak kişilerden sadece biri.

Memduh Ün: Kanlı Nigar gibi, İslam düşmanlığının ve dini değerle açıkça dalga geçmenin su üstünde açıkça göründüğü filmlerin senarist, prodüktör ve yönetmenlerinden biri.

Ertem Eğilmez: Şaban’lı, Ramazan’lı, Apti’li filmlerin yönetmeni.

İhsan Yüce: Kibar Feyzo adlıhakaret gibi filmin senaristi. Sunal’ın ve bu tayfanın birçok filminde rol almış, “hacı” veya biraz daha muhafazakar ve kötü tiplemeleri milletin gözüne sokmuştur. Senarist kimliği vardır ve şairdir bir yandan da. Türk toplumunun dejenerasyonunda unutulmaz katkıları vardır. 

Atıf Yılmaz: Kibar Feyzo ve Dolap Beygiri gibi ahlaksız yapımların yönetmenidir. Vedat Türkali'nin kızı Deniz Türkali idi son eşi. 

Cumhuriyet Gazetesinin şişirmelerinden
sadece biri; Rıfat Ilgaz

Rıfat Ilgaz: Bir zamanların mahalle baskısı başlatıcısı yayın organı Cumhuriyet gazetesinin arkasında durduğu, Aziz Nesin ve Vedat Türkali’nin “yol” arkadaşlarından biri. “Hababam Sınıfı” adlı eserinden tanınır genelde.

Kartal Tibet: “Tarkan Filmleri” diye bilinen ucube ve zerre orjinallik taşımayan eserlerin başrol oyuncusu olarak tanınsa da, genelde Şalvar Davası, Zübük, Şark Bülbülü gibi, milli değerlerimizle pek örtüşmeyen filmlerde, yönetmen sıfatıyla anılmıştır.

Zeki Müren: Milletimizin kallavi sese ve ağdalı konuşanlara duyduğu hayranlığın ispatlarından biri. Normalde bu görünüşte birinin, ülkemizde herhangi bir sahada barınması mümkün değil iken, Müren istisnalardan biri olmuş, istisna da ne kelime, doğrudan doğruya dokunulmaz bir “tabu” oluvermiştir. Aslında herkes iyi kötü düşünmüştür, nasıl bir şey olduğu konusunda ama “Sanat Güneşi”, büyük sanatçı gibi mahalle baskısı kokan sert müdahaleler altında, olduğu gibi kabul edilme yöntemi tercih edilegelmiştir. Bir de... kendisi “çok yoğun şöhret zehirlenmesi” yaşayan meşhurlardan biridir.

Zeki Müren, Müzeyyen Senar, rakı ve TSM
hem içki hem de müzik "Milli" olunca
oluşabilecek tahribatın farkında mısınız?

Müzeyyen Senar: Osmanlı’dan çıkan bir milletin önünde çıkıp, dünyevi aşklar ve karşı cinse kavuşmak üzerine şarkı söyleyen, rakıyla özdeşleşmiş muganniyelerden biri. Böyle bir tahribatı milyon tane misyoner bir araya gelse gerçekleştiremez, “muhafazakar” diye geçinen bir topluma. Türk Sanat Musikisi nâm şeyi daha dinlemeden sadece ismini duysanız bile, bazı kesimlere “rakı” çağırışımı yapması nasıl bir “milli”liktir anlamak mümkün değil zaten! Rakı ile özdeşleşmiş bu müzik türünün bestecisi, güftecisi ve icracısı, bu eserleri vücuda getirirken, paralel bir zamanlama ile Tasavvuf Müziğine de katkı! vermişlerdir.

Haldun Taner: Kabarenin Türkiye’deki öncülerinden. Kaleme aldığı bu kabarelerini çoğunlukla Zeki Alasya, Metin Akpınar ve o dönemlerin dinle alay edebilme kapasitesi en yüksek oyuncuları sergilemiştir. Bilhassa bu kadro ile sahnelenen her komedi oyunu, İslamiyet’e ince ince laf sokmak ve dinle alay etmek detayları taşır.

Yine hacı ve yine üçkağıtçı
yardımcısı da kim tahmin edin

Ali Şen: Komedi filmleri adı altında muhafazakar diye geçinen kanallarda dahi yayınlanan filmlerin kapitalist ve çok zaman “dinci” karakteri. Birçok rolünde isminin önünde “Hacı” ibaresi izleyicinin kulağına ve gözüne ısrarla sokulur. Düzenini bozdurmamak için dini, mukaddesatı ne varsa kullanır bunun tiplemeleri. Tahribatı olabildiğince vermek isteyen senarist ve yönetmenlerin "alter ego"sudur adeta.

Metin Akpınar – Zeki Alasya: Bu ikiliyi filmleri ve kabarelerinden tanıyoruz. Filmleri bu açıdan fazla kayda değer olmasa da, kabare tarzı oyunlarında, inanılmaz bir dejenerasyon faaliyeti dikkat çeker. Bilhassa Akpınar bu işte çok ustadır. Dini bilgilere de olan hakimiyeti sebebiyle, hemen hemen her oyunda İslam’ın tazim etmesini emrettiği bir şeyi tahkir, tahkir edilmesi emrettiği şeyleri de tazim eder. Hasılı, Akpınar-Alasya önderliğinde karşınıza çıkan kabare tarzı bir şeyler varsa, komedi adı altında, farklı taraflara kanalize etme fikriyatına hazır olun.

Alasya dini siyasete alet eden bir siyasetçi
Akpınar da modern dindar "tiyatrosu"yla
her oyunda İslamiyet'le alay etmeye devam 

Belki daha eklemeler olur... 

Aydın Yabancılaşmasından Kemal Sunal'a Giderken "Sağ"da bir 15 Dk Mola Vereydik!

        Söz, Kemal Sunal filmlerinin İslamiyet'e ve Müslümanlara verdiği zarardan açılınca, "argüman" demeye pek dilin varamayacağı enteresan kontra çıkışlar yaşandı. Kimi "olur mu öyle şey" deyip okuma zahmetine girmeden laf sokma derdine girişti. Kimi sövmek için zemin arıyordu, onu dile getirip, biraz olsun rahatladı. Kimi “ölünün arkasından konuşulmaz” dedi ki, “ölülerinizi hayırla yad ediniz” hadisinin tezahürüdür bu söz, orası tamam. Ama İslamiyet’e zarar veren, Müslümanları yozlaştırmaya çalışanların faaliyetlerini açığa çıkarmamak veya görmezden gelmek, başka bir hadisin korkunç tehdidi ile karşı karşıya getirir akıl sahiplerini ki; “hakkı bildiği halde söylemeyen ve haksızlığa susan, dilsiz şeytandır” mealindedir. Kimi tırnak içerisindeki ifadeleri anlamaktan acizdi ve tamamen başka bir tarafa yöneldi. Kimi "o sadece oyuncu, senaristlere bakın" gibisinden, oldukça saf sayılabilecek çıkışlar yaptı (o senaristlere de değineceğiz zaten). 

Dine mesafeli olan ve dinini iyi bilmeyen zevat ise, "dine zarar vermiyor, aksine..." gibi mantık ilmi açısından pek sıhhatli sayılamayacak argümanlar üretme derdine düştü. Peki neden her zaman için bu çıkarcı ve üçkağıtçı “dinci”nin karşısına dinle pek alakası olmayan kahramanlar çıkıyor. Bunların karşısına dinine uyan ve aynı zamanda insan haklarına ve kul hakkına çok dikkat eden birini çıkartmıyorlar desen cevap olacak mı peki... hiç sanmam! Üstüne bir de "Arkadaş, sen dini iyi bilmediğin için, ona zarar veya yarar veren şeyi bilemiyor olabilir misin acaba?" diyecek olsan, iş daha da büyüyecek (Ahmet Çakar da anılmış oldu bu vesileyle).

Gerçi mevzu biraz daha uzayacak ama Kemal Sunal’la özdeşleşen bu filmleri tahlil ederken başka şeyler de akla gelmiyor değil. Mesela bu ufak çaplı “halk kahraman”ımız zina yapar, adı “çapkınlık” olur, sarhoş olur ama “çakırkeyif” diye taltif edilir, dedikodu, gıybet cinsi bütün dil afetlerini pervasızca söyler, “içini döktü” denir, kumarın dibine dibine vurur, adını “şans” koyarlar. Yani bu kahramanımız yanlış yaparken dahi karakteri cilalı ve hata yapmazdır.

     Madem bu kadar uzadı, hadi biraz daha! Bir kıyas var ki, milletimizin imanına tasallut ile günaha sokma arasındaki farkı bilmediğini açıkça gösteriyor. İddia şu, "Kemal Sunal tamam da ya şimdiki dizi, yarışma ve TV şovları. Bunlar onun filmlerinden daha ziyade zarar veriyor". Tamam bu iddia bir yere kadar doğru, yani ikisi de zararlı. ama şöyle kocaman bir fark var; Kemal Sunal ve buna benzer kadrolu ve maksatlı filmlerde, insanı doğrudan küfre sokacak, başka bir deyişle, gülünse veya onaylansa dinden çıkaracak sahneler var. Nedir buna neden olan kaide; İslamiyet'in tazim edilmesini emrettiği şeyleri tahkir ve tahkir edilmesini emrettiği şeyleri tazim etmek küfürdür. Buradaki alçaklık çok daha büyük, bilinçli ve bir gaye uğruna yapılıyor. Bu filmleri yapan, yazan, yöneten tayfanın büyük çoğunluğu nereden saldıracağını bilenlerden oluşuyor.

     Gelelim zararlı olan ve reyting uğruna sahnelenen dizi, yarışma ve televizyon şovlarına. Evet, bunların da bir kısmında yukarıda sayılan güdümlü ve maksatlı çalışanlar yok değil. Ama büyük kısmı reyting ve dolayısıyla para kazanmak için, genelde din cahili olan kişiler tarafından hazırlanan gösteriler. Bu gösteriler insanı günaha sokabilir ama küfre düşmek yanında günaha girmek, kıyas kabul edecek bir şey bile değildir. 

     Zaten televizyon denilen şey bir eğlence vasıtasıdır. Bu zamanda bunun sağlayacağı eğlenceye kendini kaptırırsan (ki onların istediği de bu) muhakkak bir ziyana uğrayacaksındır. Bu yukarıda sayılan iki zarardan, bilinçli bir şekilde kaçabilen babayiğit de gelsin, başımın üstündeki yerine otursun elbet!

Neyse... gelelim sadede. Yukarıda açıklanan konuya paralel olan, daha doğrusu biraz derini olan bir mevzuya değinmek, hem Kemal Sunal'lı, Şener Şen'li, İlyas Salman'lı, Adile Naşit'li, Münir Özkul'lu, Müjde Ar'lı (soyisimdeki ironiye bak)  filmleri hem de bu filmleri vücuda getirmekte çok ısrarcı olan güruhunu daha yakından tanımak için iyi bir fırsat sunacaktır.

Yazar Mahmut Çetin'in mühim eseri
"Aydın Yabancılaşması"

O da; Osmanlı'nın tarih sahnesinden silinmesine aşağı yukarı 80-100 evvelinden başlayıp, yıkılmasıyla hız kazanıp, önüne geleni taşkın sel gibi silip süpüren, yazar ve araştırmacı Mahmut Çetin'in deyimiyle "üstseçkin heterodoksi" yani "Aydın Yabancılaşması" ve bunun gerçek isimler üzerinden incelenmesi konusu. (Erkenden altını çizmek lazım, aşağıdaki yazının bir kısmı, kendisinin "AydınYabancılaşması" isimli kitabından esinlenecektir).

     Pek fazla geriye gitmeden, çok basit, etkili ve neticesi belli olan şu formül bize ışık tutacaktır yol boyunca: Bu topraklardaki çürüme, erozyon, kayma ve sapma eğilimlerinin temelinde, Sünni İslam'ı (yani Ehl-i Sünnet vel Cemaat) beğenmemek, İslamiyetin emirlerini, tatbik etmek açısından ağır bulmak ve haramlardan sakınmak istememek gelmektedir. Bu akılda bulundurulduğunda, problemleri çözüvermek gayet basittir. Sünnilik zor tabi, ibadet yapacaksın, haramlardan sakınacaksın... hem ruhunu teslim etmen hem de bedenini günlük, haftalık, aylık ve yıllık talimlerle ruhuna yakınlaştırman lazım. “Dünyaya bir kere” gelenler için çok sıkıcı işler haliyle. Timur Han'ın kovaladığı Hurufilerin Anadolu topraklarına ve Bektaşi tekkelerine sızması da, bu kayma ve çözülmeyi tetikleyen etkenlerden biridir. Osmanlı yıkılırken ve yeni devlet tesis edilirken de Bektaşi, Mevlevi (Mevlevi derken sakın bunların büyük İslam alimi ve veli Mevlana Celaleddin-i Rumi ile karıştırmayın zira son 150 senin Mevleviliği ile o büyük isim arasında, itikat dahil hiçbir benzerlik yoktur), Melami ve Kalenderi görüştekiler, "asli unsur" olmuştu.

Koskoca devletin canına okuyan
Enver-Talat-Cemal Paşalar

     Çok ayrıntılı olan konunun devamında, biraz kestirmeden gidip şöyle diyebiliriz: Çeşitli vesilelerle yabancılaşan aydınlar, önlerindeki en büyük engel olan Osmanlı Devletini yıktıktan sonra, ellerindeki silahlarla toplumu istedikleri gibi şekillendirmek için kolları sıvadı. Devlet-i Ali Osmani'yi parça pinçik eden İttihad ve Terakki Cemiyetinin Bektaşilik ve Masonluk ile sıkı fıkı olduğu zaten malum. Yeni devletin teşekkülü ile birlikte, “Fransız mürebbiyelerin” ellerinde büyüyen elit tabaka hemen yeni düzene ayak uydurdu. Şeyh, paşa, vali, alim hatta şeyhülislam çocukları, seküler aydınlanmanın öncüleri olarak, şair, romancı, tiyatrocu, ressam, heykeltıraş, senarist, yönetmen, kanaat önderi, besteci, müzisyen, aktör hatta meşhur siyasetçiler olarak arz-ı endam etti. Peki, yabancılaşmış ve yabancılaşmaya devam eden aydınımızın elinde ne vardı: Aslında müthiş enstrümanlar sunuyordu 20. yüzyıl; tiyatro, müzikal, spor, sinema, müzik, edebiyat, heykel, resim, kabare, temsil... hasılı, güzel sanatlar diye yutturulmaya çalışılan şeylerin her biri.

      Artık bir kadın, erkek-kadın karışık bir topluluğun karşısına geçip, dünyevi aşklardan ve aşığa kavuşmaktan, hatta daha da mahrem şeyler hakkında, çeşitli vesilelerle yabancılaşmış müzisyenlerin beste ve güftelerini icra edebiliyordu. Bir adım daha ilerisine geçelim; Tasavvuf Musikisi diye, dindarları tavlama maksatlı tuzaklar kuruldu. Sinema filmlerinde dindar tiplemeler kötü, örümcek kafalı, onların tam tersi olan iyi karakter de, olabildiğince dinden uzak (en azından Sünni İslam’dan) gösteriliyordu. Resim ve heykel adı altında, en müstehcen ve yozlaştırıcı eserler milletin gözüne sokuluyordu. Kabare ve müzikal adı altında, kadın haklarına çok riayet ettiğini iddia eden maskeli sekülerler, hem onları alçalttı hem de türlü türlü ahlaksızlığı milletin ve hatta onların çocuklarının önüne sundu.

      Bu dejenerasyon ve tepeden inme kalıba sokma faaliyeti milenyuma kadar devam etti. Milenyum başlarken, bütün çabalara, bütün gayretlere rağmen Türk Milleti, mukaddesatına tasallut olan bu çapulcu parazitlere okkalı bir sille patlattı. Şimdilerde bu zararların izleri çok yavaş da olsa, silinmeye, her tarafa bulaşmış pislikler temizlenmeye çalışılıyor.

      Yazının birsonraki bölümü, milletine yabancılaşan ve onu kendi heterodoks kalıbına sokmaya çalışan veya sadece duruşu ve tarzıyla milletin “ortalamasına” meydan okuyan “aydın”lara birkaç bilinen isim verelim (çok meşhur olup o tarafı bilinmeyen veya az bilinip çok zarar verenler tercih edildi genelde).