AK Parti ve Recep Tayyip Erdoğan'a değindiğimiz yazıların üstünden hayli zaman geçti ve Türkiye'de bir ilk gerçekleşerek, bir siyasi iktidar, tam 20 yıl boyunca tek başına iktidar oldu. Türkiye gibi, çok kırılgan ve olağanüstü şartlarda Osmanlı Devletinin coğrafyasından arta kalanlara oturan bir ülkede, hele de geçmişindeki her türden siyasi buhranı da eklersek, 20 senelik tek parti iktidarı gerçekten inanılması zor bir başarı. İnanılmasının zor olması ise, esasında rejimin, kendisine düşman olarak bellediği kitlenin bu kadar uzun bir süre tek başına memleketi idare etmesi. Diğer bir deyişle, 80 senedir, öz topraklarında kendini dışlanmış, hor görülmüş, Necip Fazıl Kısakürek'in ifade ettiği gibi "parya"olarak görülen muhafazakarların bir nevi intikamıydı, milenyumun başında yaşananlar. AK Partinin iktidara gelmesi, kuruluşunun sadece birinci senesinde olması ise, olayı daha da enteresan hale getiriyor. 28 Şubat'ın tesiri, muhafazakar kesimden bir türlü istenilen kapasitede liderin uzun süredir çıkmaması ve bir süredir denenen partilerin istikrar getirememesinin, 2002'deki seçimleri derinden etkilediği de bir gerçek.
 |
| 2002 seçim manşetleri |
Siyasi
yasaklı olan Recep Tayyip Erdoğan'ın yasağının kalkması akabinde, başbakan
koltuğuna oturması ile birlikte, esas tek başına iktidar dönemi
başladı. Erdoğan hükumeti, ilk yıllarında sık sık Avrupa Birliği vurgusu yaptı
ve bazı liberal çevrelerin de desteğini aldı. Ülkemiz bir refah dönemine
giriyordu. Dışarıdan gelen sıcak paranın da tesiriyle, ilk seneler nispi bir rahatlama
içerisinde geçildi. Üstelik bu gelişmeler, Ahmet
Necdet Sezer denilen ve Türk
milletinin gelişmesinin karşısında duran zihniyeti temsil eden cumhurbaşkanına rağmen
oldu. Sonraki senelerde gelişmenin hız kazanması beklenirken, 2008 dünya
ölçekli ekonomik kriz, her ne kadar dışarıdaki kadar etkili olmasa da, iç
piyasaya da menfi yansıdı. 2013 yılının yaz başında, Gezi Olayları olarak bilinen kalkışma neticesinde ise, bilhassa dış
basında, Recep Tayyip Erdoğan’ın baskıcı hatta diktatör bir lider olduğu imajı
ön plana çıkmaya başladı. Ardından, bu sefer de çok ciddi bir iç tehdit olan Fethullahçı Terör Örgütü devreye girdi
ve enerjinin başka yerlere harcanmasıyla, işler yerinde saymaya başladı. Fakat
her şeye ragmen, AK Parti, her girdiği seçimden lider olarak çıkıyordu.
Şöyle ya da böyle, AK Parti iktidarı 20.
senesini doldururken, faydalı ve zararlı yanlarına bir bakalım, faydalı
taraflardan başlamak suretiyle:
* Asker ve Halk Fırkasına dirsek:
AK Parti ve Tayyip Erdoğan, başka hiçbir şey yapmamış olsa, sadece şu başlık
için bile takdir ve hayırla yad edilmeyi hak ediyor. 2. Abdülhamid Hanın
tahttan indirilmesi ile başlayan ve doğrudan ya da dolaylı biçimde neredeyse
100 senedir devam eden İttihat ve
Terakki hegemonyası en sağlam tokadı bu devirde yedi. Rahmetli Menderes’in
cılız çabaları, rahmetli Özal’ın da gayretleri sayesinde millet kısmen de olsa
ferahlarken, tam manada kafi olmamakla birlikte, geniş çapta ferahlama Tayyip
Erdoğan’ın başbakanlık ve riyaseti zamanında oldu. Kendisinin özelliklerine
yakından baktığımız yazıda da belirttiğimiz gibi, asker ve şürekasından çok
çekmiş bir zihniyetin temsilcisi olarak dik ve tavizsiz duruşu, milyonların
teveccüh ve duasına mazhar oldu.
* Savunma sanayi: "İster isen sulh-ü salah, hazır ol cenge" düsturundan hareketle, hükumetin yaptığı en doğru ve en yerinde işlerinden biri. Tartışılacak hiçbir yanı olmayan müthiş bir kararlılık ve azmin neticesi!
* Ekonomide istikrar: Her ne
kadar son birkaç senedir iktisadi olarak bir daralma söz konusu olsa da, genel
olarak AK Parti iktidarı, ekonomik istikrarın hakim olduğu bir dönem oldu.
Üstelik bu istikrar, bazı konvansiyonel metodlar bir tarafa bırakılarak
gerçekleştirildi.
* Altyapı ve yollar: Medeniyet denilen şeyi, tamir-i bilad ve terfih-i ibad olarak düşünürsek, 20 yıllık iktidarın en çok yaptığı şey, insanları rahata kavuşturacak yapılar ve birbirlerine daha kolay ve rahat ulaşmalarını sağlayacak yollar, köprüler, tünellerdir. Tek şeritli, gidiş-gelişli tehlikeli yolların yerini, neredeyse her yerde, en azından bölünmüş yollar aldı. Tünnel ve köprüler sayesinde, mesafeler çok kısaldı.
 |
| "Ferhat gibi dağları delmek |
* Sağlık alanındaki ferahlama:
Hem hastane hem de doktor ve yatak sayılarındaki artış, dar ve orta gelirli
vatandaşlar için çok büyük fayda sağladı ve sağlamaya devam ediyor. 90’lı
yılların SSK ve devlet hastaneleri zulmünü yaşamış olanlar için, bunun ne demek
olduğu gayet aşikar.
* FETÖ ile mücadele: 1970’lerden
itibaren, giderek büyüyen bir ivme ile Türkiye kamuoyuna giren Fetullah Gülen Hareketi, devletin bütün
kılcal damarlarına sızarken, AK Parti hükumetinin ilk senelerinde de
etkinliğini sürdürdü. Naif ve iyi niyetli yaklaşımların, hatta maddi-manevi
yardımların bunda payı vardı şüphesiz. Dış güçlerin kontrolündeki terör örgütü,
dişini çıkarmaya başlayınca, parti de uyanmaya başladı. Neyse ki, Dersane krizi, 17-25 Aralık, Gezi Olayları
ve en son da 15 Temmuz Darbe
Kalkışması neticesinde, temel dini konularu değiştirecek kadar ileri giden
örgütün kolu kanadı kırıldı ve memleket çok büyük bir felaketin kenarından
döndü.
AK Parti şayet saydıklarımız ve daha
saymadığımız icraat ve yenilikleri ile vatandaşa “sosyal devlet” rahatlığını
yaşatma gayreti içerisinde olan bir liberal parti olsaydı, muhtemelen aşağıda
sayacağımız menfi özelliklere fazla girmezdik ancak “Milli Görüş” denilen
zihniyetten geliyor olmanın ve muhafazakar reylere talip olmanın neticeleri
olacaktır!
* Dinde yozlaşma: Bu konu
maalesef, AK Parti iktidarının en menfi ve sıkıntılı kısmı. Daha genişçe bu
mevzuya değinmiştik ancak görünen o ki, hasar gün geçtikçe artıyor. İslamiyet’in
özü olan Ehl-i sünnet vel Cemaat
itikadından uzaklaşmalar son sürat devam ederken, gençler Deizm, Agnostisizm ve
Ateizmin pençesinde günden güne yitip gidiyor. FETÖ vesilesiyle, tasavvuftan çekinmeye başlayan ve
giderek Selefileşen yaklaşımları da
eklersek, AK Parti’nin dine yanlış müdahalelerinin vebalinin hiç durmadan
arttığını görürüz. Zaten yanlış temelle kurulan Diyanet’in bu vebaldeki katkısı
ise elbette çok büyük! Örtü ve tesettür kavramlarının ayak altına alınması da
hakeza.
* Genel olarak yozlaşma: Her ne
kadar, AK Parti zamanında, müslümanlar ikinci sınıf vatandaş muamelesi
görmekten, kısmen kurtulmuş olsa da, refah seviyesi yükselenleri bekleyen
tuzaklar geçikmedi. Filhakika, ülke insanı, belki de hiç olmadığı kadar,
olabilecek her yönden yozlaşma ve cahilleşme batağına çekiliyor. Cepleri biraz
para gören ailelerin çocukları, edebi-ahlaki bir temelden yoksun olarak, kibir
ve hedonizmin pençesinde, kendilerinden ve keyiflerinden başka bir şeyi
umursamadan hayatlarına devam ediyor. Bu nesillerin ne kendilerine ne de
ülkelerine bir faydası var. Reis-i cumhur çok defa yeni jenerasyon ve yeni
tarihli hedefler koymuş olsa da, sokakta dolaşan gençlerin ekseriyetine
bakıldığında, bu hedefleri gerçekleştitrmenin hayal olduğu gayet bariz. Bunlarla birlikte, adam kayırmacılık ve liyakatsizliğin kol gezmesi, vaziyeti daha da vahim hale getiriyor.
*Eğitim zaiyatı: “Milli Eğitim”
diye yutturulmaya çalışılan şeyi, “eğitim zaiyatı” olarak ansak, fazla yanılmış
olmayız zira 20 senedir iktidarda kalan partinin, gerçekten “milli” bir eğitim
vermekten fersah fersah uzak olduğu herkesin malumu. Daha fazla derslik,
İmam-Hatip ve dini ders koymakla mesele çözülmüyor çünki ne muallimler ehil ne
de talebeler öğrenmeye meyyal.
*Cezai müeyyidelerin kifayetsizliği: Pekçok sahada karşımıza çıkmakla birlikte, özellikle trafik ve vasıta kullanmada canımızı, gerçek manada çok yakan bir eksiklik. Yanlış yapanların, fiillerinin yanlarına kar kalması, affedilmez bir kabahat ve vebal. Kanunlar suçlu olan "parmağı" kesmeyince, işin ucunu almak giderek zorlaşıyor.
*Kadın hakları ve etrafında dönen
tabular: 28 Şubat zulmünün akabinde halkın teveccühünü kazanan AK Partinin
ölçüyü kaçırdığı şeylerden birisi de bu oldu. İslamiyet’in kadına verdiği hakları sindirememiş, üstelik de Batı özentiliğine saplanan zengin muhafazakarımızın
savrulması acayip oldu! Realiteden uzak hukuki düzenlemeler, “İstanbul Sözleşmesi” gibi garabetler,
kadın istismarı ve cinayetlerini önlemek şöyle dursun, körükledi. Parti idarecileri
ve bakanların bu problemi, yabancılar tarafından sürekli kaşınan metotlarla
çözmeye kalkması, çok veballi bir basiretsizlik numunesi! Gelinen nokta ise,
yeni yeni tabular üretmek!
