Read more: http://www.bloggerdersleri.com/2012/06/blogger-meta-tag-ayarlari.html#ixzz3CwTYFEk2 şöyle garip bencileyin: Mayıs 2014 Follow my blog with Bloglovin

18 Mayıs 2014 Pazar

21. Yüzyılda Bir Masallar Diyarı: Kuzey Kore - 2


     Neyse... şaka bir yana, 21. yüzyılda Kuzey Kore diye bir ülke var ve her şeyi ile tam manasıyla bir fenomen. Hakkındaki kısıtlı haberler ve daha da kısıtlı haber kaynakları, bu fenomeni daha da merak edilir hale sokuyor. Dünyanın büyük kısmı, bu ülkede çok ciddi insan hakları ihlalleri yapıldığı ve insanlara adeta "Ortaçağ" yaşatıldığı konusunda hemfikir iken, bir kısım Sol, Komünist ve Stalinist fraksiyonlar (yani dünya gerçeklerinden bihaber, ayakları yere basmayan, ütopik hayaller peşindekiler) "Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti"ni (daha bir havalı oldu sanki) Emperyalizmle mücadele eden, Kapitalizme karşı duran hatta Amerika'nın uykularını kaçıran numune bir devlet olarak övüyor. Nedir peki bu "Demokratik Halk Cumhuriyeti" makyajlı ülke, bir bakalım:

Ülkenin kurucusu, diktatörü ve her şeyi
46 sene krallar gibi takılan Kim il Sung
     Japon işgali ve İkinci Dünya Savaşı sonrası bazı coğrafyalarda şahit olduğumuz, Sovyet Sosyalist Cuhuriyetler Birliği tarzı maddi ve manevi işgale uğrayan yerlerden biri de Kore Yarımadasının kuzey kısmıydı
(güneyini kim baştan çıkardı tahmin edin). Ülkenin kurucusu ve ülkeyi 46 (yazıyla da yazsan hakikaten çok uzun bir süre) sene boyunca idare eden kişi, birçok sıfatlarla halkı tarafından övülmüş (gulaglarda açlık ve işkence içinde ölme korkusu var mıdır bu sıfatları takanlarda bilmiyorum) ve "yarı tanrı" mesabesinde tazim edilen, Büyük ve Ebedi Lider Kim il Sung idi. Kendisi, büyük abileri Sovyet Rusya ve Mao Zedong liderliğinde Kültür Devrimi denilen "garabeti" gerçekleştiren Komünist Çin'in sponsorluğu ve güdümünde, George Orwell'in meşhur eseri "1984"teki gibi bir açık hapishane inşa etti. "Juche" diye bilinen (kendi kendine yetip kimseye muhtaç olmama prensibine dayalı) Marksist-Leninist (hatta daha ziyade Stalinist) bir ideoloji, ülkenin resmi dini oldu (tabi ki ideoloji ama dinin yasak olduğu yerde bu boşluğu yaldızlı sözlerle, felsefelerle ve propagandalarla kapatmak zorundasınız).

     1994'te "Ebedi Şef'in beklenmedik! ölümünden sonra idare,
"Kendisini alkışlayan kitleyi alkışlama" Komünist
adetini bozmayan, ülkenin ikinci sahibi Kim Jong-il
monarşilerde gördüğümüz ve Komünist ve Sosyalist düzenlerde görmediğimiz bir usulle "Sevilen Lider" lakaplı, koca gözlüklü ve psikopat (i mean it yani) oğlu Kim Jong-il'e geçti. Kore halkının bu yüksek topuklu, iri gözlüklü büyük aşkı, babasından geriye kalmadı elbet ve "aman Emperyalistler geliyor, Amerikalılar kapıda, Güney ve üvey kardeş bize saldırdı-saldıracak" gibi propagandalarla düzeni sağlama aldı. Ekonomik durum giderek kötüleşiyordu ama. En baş sponsor Sovyetler Birliğinin yokluk ve perişanlık içerisinde çökmesi, kendisine hayran olan uydu devletçikleri "tamamen duygusal!" krizlere sürükledi. Kore'nin kuzeyi de en çok etkilenen yerlerden biriydi. Ancak, bel büken açlık ve kıtlığa rağmen ülke, nükleer silahlanma hedefinden vazgeçmedi.

     Kim Jong-il, babası kadar iktidarda kalamadan 2011'in sonlarında ölünce, yerine apar-topar oğlu Kim Jong-un  geçti. Bu, daha 30'una bile gelmemiş tombiş oğlan, iktidarı alır-almaz hemen ortama uyum sağladı. Yazılı ve görsel medyayı da iyi kullanarak, kah ortadirek ailelere çat kapı ziyaretler yaptı, kah cephede "ordular, ilk hedefiniz Emperyalist Amerika'dır, ileri" pozlarına büründü, kah nükleer tesislerde "ben bu işi doğuştan biliyom olm" havası verdi. Ancak asıl sansasyon, çatlaklık konusunda kendisi ile yarışabilecek ender isimlerden biri olan Denis Rodman ile sıradışı arkadaşlığı oldu. Hatta Denis Rodman, eski ve tanınmış NBA oyuncularından derlediği bir takım ile Pyongyang'da gösteri maçı falan yaptı.

Ordular ilk hedefiniz...

Tencere yuvarlanmış kapağını bulmuş
Nükleer bizim işimiz

Genç kızların yeni sevgilisi
tom oğlan tombul oğlan Kim Jong-un 

Kuzey Kore Denince İlk Akla Gelenler:

 * Bir kere, isminde "demokratik halk cumhuriyeti" gibi şeyler yazan devlet gördünüz mü, bilin ki orada büyük bir "tiyatro" dönüyordur. Nitekim, Şekspir'i kıskandıracak tiyatro ve senaryolar vardır bu topraklarda.

Az ağlarsan işin yaş, ne kadar
çok yırtınırsan o kadar  iyi

* Dış ülkelerden turist olarak gelenlerin, önce bütün iletişim kaynaklarına ülkeden çıkasıya kadar el konuluyor. Tepenize en az bir rehber (ya da rehber görünümlü ajan adayı) ve bir "besbelli" ajan (sivil polis)
Rehber ve polis olmadan adım dahi
atamayan cevval muhabirimiz
dikilir. Bu "besbelli" ajan, sadece yabancıyı değil, aynı zamanda yamuk yapma ihtimaline karşılık o rehber kılıklıyı da denetler. Nereye gidileceği, nereler ziyaret edileceği önceden bellidir ve sizin bu planlamanın dışına çıkmanız imkansızdır. Öyle bir şey ki, Vice'ın meşhur ve cevval elemanlarından Shane Smith bile süt dökmüş kediye döndü, bir tane halktan insanla görüşemeden ve doğru dürüst bir fotoğraf bile çekemeden döndü. Halktan birileri ile görüşmek ve konuşmak yasaktır. Çok kurnazca ve zekice hazırlanmış planları vardır her zaman; sizin görüşeceğiniz, fikrini alacağınız ya da okulda temas edeceğiniz her kişi, her talebe önceden ayarlanmış bir papağandır. Burada, yerellerle olan ve olacak hiçbir temas tesadüfe kalmaz. Turist ve gazetecileri, devyarasa bir otele yerleştirirler ki, bomboş olduğu ve makyaj maksatlı olduğu gayet barizdir.

*  Kuzey Koreliler, dış dünyadan tam manası ile izoledir. Cep telefonu, internet gibi iletişim vasıtaları yasaktır. Devletin koyu propagandası, George Orwell'in mezkur 1984'ünü aratmaz. Millet, özellikle ABD ve Güney Kore'nin, ülkelerini mahvetmek için var gücü ile çalıştığına inanır, hatta Amerikalıların açlıktan kırıldığı ve canlarının çıkmak üzere olduğu kanaati yaygındır.

Emperyalist Amerika'nın canını çıkarırken

* Ülke açlığın pençesinde ve her sene kıtlıkla mücadele ediyor. Çocukların çoğu yetersiz besleniyor.

* "Her Koreli asker doğar" mottosuyla dünyanın en militarize olmuş toplumudur. Nükleer ve her türlü silahlanma, GSMH'nın çok mühim bir kısmını yer bitirir.

* Her Komünist idarede olduğu gibi spor ve sportif faaliyetler çok önemlidir. Böylelikle, hem dış düşmanlarını bu sahada yenecek gençler yetiştirirler, hem de onları, "herhangi bir şey"i düşünme ihtimaline karşın meşgul ederler.

* Hep bir kutlama ve milli bir gün vardır. Mutlaka bir boş meydanda çocuklar ya da askerler büyük bir ciddiyetle prova yaparlar... olur ya, birisi ispikler falan!


Talebeler yine provada
Kore'nin kuzeyinde askerlik hiç bitmez

* Spor faaliyetlerinde bulunulan yerlerde, dev ekran ve hoparlörler hiç durmadan Emperyalizm karşıtı gaza getirici marşlar çalarlar.

* Ha, bir de dantele bayılırlar, bizim 30 yıllık evvelki tutkularımız, Korelilerin vazgeçilmezi sanki. "Büyük Liderleri"nin oturduğu koltuklara bile iliştirmişler bu süsü!

     Kısacası... her şeyiyle acayip ve garaip bir memleket!



   

6 Mayıs 2014 Salı

21. Yüzyılda Bir Masallar Diyarı: Kuzey Kore - 1


     Yorgun argın geçen bir günün ve uyuyakaldığınız gecenin akabinde, bir sabah, denizden taze çıkmış ve karaya vurmuş Leonardo DiCaprio tarzı şaşkın bakışlarla, Kuzey Kore'nin (çok özür dilerim, Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti olacaktı doğrusu) başşehri Pyongyang'da uyanmış olsanız, günlük rutininiz nasıl olurdu hiç düşündünüz mü? Çok damdan düşer gibi oldu galiba ama... empati yapmak isteyenler için klavyemiz döndüğünce yazmaya çalışalım:
Nerdeyim ben yaw?

07:00 Kalkış: Salon, oturma odası, çocuk odası ve hatta yatak odası vazifesi gören (ev dediğimiz zaten Cem YıImaz ölçüsüyle iki dönüm) odanın başköşesinde asılı duran ve nereden baksan içerisinde üç tane tanrı (en azından yarı tanrı) bulunduran üç küçük ve çerçeveli portrenin önünde durma ve ibadet, şükür sayılabilecek hareketler yapma. (dış ses: Ey Büyük Liderim, Ey Sevgili Liderim ve Ey Taze Liderim, bahşettiğiniz nimetler için size çok teşekkür ederim. Bugün de Emperyalistlerin saldırılarından bizleri koruduğunuz için size şükran borçluyuz.) (iç ses: Eşim, babam ajan olabilir, bu devirde kimseye güven olmaz, neme lazım, ben ibadetimi aksatmayayım)

Üçü bir arada odamız... ve tabi ki baş köşede
dededen toruna üç nesil lider bir arada!
 Bunları gördün mü eğileceksin.
Boş geçersen gulaglarda yerin hazır! 

07:05 El-yüz yıkama girişimi. Bu girişim, tıslayan musluğa rağmen yapılıyor. (dış ses: Emperyalistlerle mücadelemizde, ülkeme sularım feda olsun) (iç ses: Kahretsin, gene sular akmıyor, şu rezil kovaya bir maşrapa daldırayım bari)

07:10 Kahvaltı yapma girişimi: Okula gidecek tıfıllar ve işe gidecek bireyler sofra etrafında oturur. (dış ses: Bize bu nimetleri ve ondan daha önemlisi özgürlüğümüzü kazandıran Üç Liderimize şükranlarımız sunuyoruz!)  (iç ses: Emperyalist kovalamaca ayağına yine açız, biraz küflenmiş ekmek, biraz lapa!)

07:30 İşe ve okula doğru yola koyulma: Dükkanlar, raflar boş. Yollar, boyu 1.50, kilosu 45 olan insanlar tarafından dolu, araba bakımında boş, bazen bir otobüs, bazen her tarafı dökülmüş askeri araçlar: (dış ses: Bırrrr!) (iç ses: Palto üstten, ayakkabılar alttan alıyor. Buz gibi havada yürüyeceğiz mecbur. Trafik polisi her zamanki yerinde boşa sallıyor elindeki malzemeyi. Şu tipe bak, sanırsın dünyanın en önemli işini yapıyor!)

Pek trafik yok ama trafikçi abla görevinin bilincinde!

07:50 Hoparlörlerden şevke getirici marşlar çalıyor: "Kahroslun Emperyalizm... kahrol Amerika... Sen de kahrol bu arada, Güney ve üvey kardeş!" Biraz sabah jimnastiği iyi gelir kaskatı kesilmiş, üşümüş minik ve çekik gözlü bedenlere.

08:00 İşe başlama vakti. Fabrika müdürü, elinde mikrofon anons yapıyor: "Yoldaşlarım, biliyorsunuz Emperyalist düşmanlarımızı yenmek için daha çok çalışmak zorundayız, bugün herkes, dün ürettiğinin daha fazlasını üretecek!" (dış ses: Baş üstüne Yoldaş, düşmanlarımıza karşı ülkemizi yüceltmek adına daha çok çalışacağız bugün!) (iç ses: Nereye çalışıyorsun, biraz sonra elektrikler gidecek zaten!)

Elektrikler kesilene dek biraz çalışalım bari!


09:35 "Aaaaaahhh" nidaları eşlinde elektriğin gidişi (ne sandınız, onlar da bizim gibi karşılar elektriğin gidişini). Üstünde kamuflaj rengi ceketi ile müdür yine görünür: "Yoldaşlar, biliyorsunuz dün, Sevgili Liderimizin (gözler yaşlanır) bize emaneti olan Yüce Liderimizin üstün gayret ve çabaları sayesinde, Emperyal güçlerin ödünü koparacak bir füze denemesi gerçekleştirdik (huraaaa sesleri veya ona benzer sesler işte). Dolayısıyla, bügün elektrik kesintisi her zamankinden daha uzun sürebilir... Yaşasın Yüce Liderimiz ve Halkımız (alkışlar ve gözü yaşlı feryatlar)!

12:00 Öğle paydosu. Herkes, sefer tasının kapağına asılır: (iç ses: Yine bir avuç pirinç lapası!)

12:30 Elektrik tekrar aramızda. İşe başlama.

14:30 Çay molası (yok yav... yine elektrikler gitti, malum Emperyalistler falan)!

19:00  İşe paydos: Ama gitmeden evvel bir hamasi nutka daha ne dersiniz? Uzayda fazla yer kaplamayan, fırça saçlı fabrika müdürü yine mikrofonun başında (elektrik bu, gider gelir haliyle): Yoldaşlarım, ambargonun belimizi büktüğü bugünlerde, bu sıkıntılı durumdan bir an önce kurtulmak için yarın daha fazla çalışmak zorundayız!

19:45 Eve geliş (sabahkinden uzak sürdü evet ama yolda karşılaşılan tanıdık yoldaşlarla, şöyle bir iki lafın beli kırılmasın mı canım: Konular malum, Emperyalistlerin içler acısı hali ve yanaklarından makas alınasıca, ergen irisi yeni liderimizin cephedeki kahramanlık fotoları, 2010 Dünya Kupasında Brezilya'ya nasıl çakmıştık ama muhabbeti vs). Eve geliş ve yine çok amaçlı odanın en mutena yerindeki lider triosuna sonsuz selam ve şükran.

19:50 Akşam yemeği: Aile fertleri yine sofranın etrafında. Spor çalışmaları (buna havuz olmadığı için karada yüzme antrenmanı da dahil) ve Kurtuluş Günü etkinlikleri provaları yapmaktan canı çıkmış, nefesi açlıktan kokan 20 kiloluk velet yorgunluktan bayılmak üzere. Bu akşam lapa da yok, biraz küflü ekmek, o kadar! (dış ses: Ses çıkaracak hal mi kaldı Lider aşkına!) (iç ses: Herkes yatınca belki bir haşerat yakalarım, kaldık hepten 42 buçuk kilo!)

20:00 Ana haber (her yerde aynı, hiç şaşmaz): Geleneksel kıyafetli meşhur abla yine ekranda döktürüyor; Yüce Lider uçtu, kaçtı... hain düşman al sana füze... Güney Koreliler acınacak hale geldi... sporda Emperyalist Amerikalıları yere serdik...!

Abla yine döktürüyor!

20:45 Çocuğun ödevlerine yardım etmece: Yüce Liderimizin en sevdiği renkle yapılan bir boyama... Sevgili Liderin doğum zamanında görülen olağanüstü haller konulu kompozisyon... Amerikan ve Güney Kore bayraklarına süngü saplama (temsili haliyle elbet)!

21:30 Aile fertleri ile karanlıkta (elektrik gitti tabi yine, mum da yok) ülke meseleleri üzerine fikir teatisi (arka planda guruldayan mide sesleri eşliğinde): Liderleri en çok kim seviyor? Kim ülkenin bekası için daha uzun süre aç durabilir? Son füze denemesinden sonra, ödü bilmem neresine karışan salak Amerikalıların korkak halleri. Üvey Kore'nin teknolojide bizden geri kalması ve geride kalmışlığı hazmedememesi... çok soğuk ve karlı geçen kış sebebiyle porsiyonların iyice azalması!

Samanyolu Kuzey Kore'den kim bilir ne güzel görünüyordur?!
 Pyongyang'da biraz elektrik var gibi ama
o da sadece subay ve idareci
tayfanın kaldığı binalardadır kesin.

22:00 Halvet olma temennisi (sadece temenni tabi; bir tarafta altı kişi ile dolu bir oda, diğer tarafta bomboş bir mide)!

07:00 "Ben nerde yanlış yaptım!"


... ya da... bu simülasyondan fazla hoşlanmayanlar için daha realistik bir bakış!

Bu a-acayip şeyin videolu hali daha da bir şey sanki:




4 Mayıs 2014 Pazar

Arap Dünyası ne kadar "Arap"?


     "Arap Dünyası" diye bilinen bir coğrafyadan bahsedilir çoğu zaman, ana konu "Ortadoğu" olunca, zira bize öyle tanıtılmıştır. Arap Dünyası terimi, yaramaz Ortadoğu'nun bir diğer söylenişidir. Zaten Ortadoğu ve Arap dedin miydi akla ne gelir ki? Pislik, terör, gelişmemişlik, ilkellik, sonu gelmez diktatörlükler, stabil olmayan ülkeler, kaba-saba insanlar... yani "Batı Dünyası"nın tam tersi!  

     Irk olarak "Arap" denince aklımıza nasıl bir renk gelir? Rengi bitter çikolata tadına gelip kahverengileşmiş
Mısırlı Fellah
bir Suudi ya da neredeyse zenci kıvamına çeyrek kalmış, kıvırcık saçlı, kocaman dudaklı bir Mısırlı, ya da düpedüz siyahi olmuş bir Libyalı... haa bir de meşhur "bizi arkadan vurdular" filminin başrol oyuncusu!

     En iyisi, bu ırkı daha iyi tanıyabilmek için biraz tarihe gidip, geçmişlerine göz atalım:

     Bilindiği üzere insanlığın ikinci atası Hz. Nuh'un, kendisine iman edip gemiye sığınan üç oğlu vardı: Sam, Ham ve Yafes. Arapların da içinde bulunduğu grup, Sam'ın soyundan gelmektedir, yani "Sami"dir. Ulu'l azm peygamberlerden Hz. İbrahim'in iki oğlundan (ki her ikisi de peygamberdir) biri (Hz. İshak) İsrailoğullarının atasıdır, diğeri ise (Hz. İsmail) Arapların atasıdır. Görüldüğü üzere Arap ve Yahudiler amcaoğullarıdır. Yahudi deyince akla hangi renk gelir peki; tabi ki beyaz. Peki, Yahudilerin amcaoğlu olan Arap deyince niye beyaz dışındaki koyu renkler akla gelsin ki?

     Hz. Nuh'tan sonra Arap Yarımadasına yerleşen unsurlara, Arab-ı Baide denir ki, Ad, Semud ve Amalika kavimleri böyledir. Bunlardan sonra Yemen'e yerleşen Kahtan soyuna ise, Arab-ı Aribe ismi verilir. Himyer Devleti bunlardandır. Bu devlet çökünce, Medine'ye gelip yerleşenlerinden, Evs ve Hazrec kabileleri teşekkül etti. Şam civarına yerleşenler, Gassan Devleti kurup, Hristiyan oldular. Irak topraklarını mesken tutanlar ise, Hire Devletini kurdu. Hz. İbrahim'in Hacer'den doğan oğlu Hz. İsmail'in on iki evladının, Arab-ı Aribe ile olan karışmasından, Arab-ı Müstaribe teşekkül etti. İslamiyetin gelmesi ile birlikte, yabancılara karışmaları neticesinde, dilleri değişime uğrayarak, Arab-ı Müstacime olarak bilindi. Arab-ı Müstaribe'den Adnan'ın soyu olan Kureyş, Mekke'de yerleşti. Kureyş Kabilesinin on kolu vardı: Haşimi, Emevi, Abdüddar, Nevfel, Esed, Teym, Mahzum, Adiy, Cumah, Sehm. Bu kolların hepsinin kendilerine tahsis edilmiş vazifeleri vardı.

     Tarih ve siyer kitapları, çok açık ve şüpheye yer bırakmayacak şekilde Peygamber Efendimizin, atalarının
Sudanlı Zenci
ve akrabalarının ve O'nun soyundan gelenlerin "beyaz" olduklarını yazıyor (günümüzdeki sahte olmayan Seyidlere bakıldığında bu açıkça görülür). Ashab-ı Kiram içerisinde (Hz. Osman gibi) sarışın olanlar da vardı. Hz. Ömer, hilafeti zamanında tarihi bir konuşma yaparak herkesi cihada teşvik etti ve böylece İslamiyeti yayma faaliyetleri daha da büyüdü. Öyle oldu ki, sefere çıkanların çoğu bir daha geri dönmedi, gittiği yerlerde şehid oldu. Mekke ve Medine'de vefat edenleri azdır. Dolayısıyla Arap ırkı, çok uzak yerlere ve kavimlere ulaştı, birçok ırkla karıştı ve İslam Medeniyetini ve Ahlakını yaydı. Çin ve Hindistan'dan Anadolu topraklarına ve oradan taa Endülüs'e kadar çok geniş bir bölgeye yayılırken, çıkış yerlerinde ise neredeyse kalmadı.
   
     İslamiyetin yayıldığı bölgelerdeki insanlar tabii ki envai çeşit idi. Özellikle Ortadoğu ve Kuzey Afrika
çikolata renkli Suudiler
yerlileri esmerden siyahiye kadar koyu tenlidir. Osmanlı Devleti zamanında, Anadolu topraklarına gelen Habeş, Fellah ve Zenciler, Resulullah Efendimizin ve Ashabının soyundan gelenlere edilen itibarı görünce, kendilerini de "Arap" olarak tanıtıp Anadolu insanına daha sevimli görünmeye çalışmışlardır. Fakat siyahların kendilerini Arap olarak tanıtmaları İslam düşmanlarının işine geldi. Hem bunları köle olarak en ağır şartlarda çalıştırdılar hem de kirli propagandalarına alet edip, gençlere Arapları, dolayısıyla Peygamber Efendimizi ve sadık arkadaşlarını "siyah" olarak resmettiler ve Onlardan soğutmaya çalıştılar. Son dönem Osmanlı amirallerinden Eyüp Sabri Paşa, "Mir'at-ül Haremeyn" adlı eserinde, Mekke'de sadece iki tane Arap evi kaldığını yazmaktadır. Yani İslamiyet'in ortaya çıktığı topraklarda dahi saf Arap kalmış durumda değil. Hemen hepsi Afrika ve Asya'nın çeşitli yerlerinden gelen tenleri siyaha yakın insanlar ve Vahhabiliğin yayılmasından sonra Arabistan'ın doğusundan gelen İngiliz Muhibbi vahşi çöl bedevileri idi.

     Arap ırkını ve dolayısıyla İslam dinini karalama ve gözden düşürme siyasetine, Osmanlı'nın son döneminde
kelimenin tam manasıyla bir "Arap"
sabık Ürdün Meliki Hüseyin
iktidarı ele alan İttihad Terakki ile Cumhuriyetin özellikle ilk yıllarında da rastlıyoruz. "Irkçılık" denilse hiç de yanlış olmayacak kalın milliyetçilik damarı, hem İslamı hem de İslamiyeti geniş oranda temsil etme görünümündeki Arapları da zımnen ve bazen de aşikare olarak "öteki" ilan etti. Sanki atasözü ya da vecize imiş gibi gösterilmeye çalışılan söz ve ifadeler dilimize ve bilinçaltımıza yerleştirildi. Bu çağda bile, siyah köpekleri "Arap" diye çağıran, rengi biraz kahverengi diye mayi sabuna "Arap sabunu" diyen, simsiyah Zenci'yi çekinmeden "Arap" diye çağıran (True Romance filmindeki meşhur sahneden dolayı Tarantino'yu kınıyorum ve ona laflar hazırladım) en basit manada bile ırkçılık sayılabilecek -sözümona- atasözlerini kullanan ve işin nereye varabileceğini düşünmeyen yığınla insan var. "Bizi arkadan vurdular" efsanesi de Kutsal Topraklarda ve bugün Ortadoğu diye bilinen topraklarda yaşayan ahaliye zulüm ve işkence yapan İttihad Terakki zihniyeti ve özellikle de başlarındaki meşhur üçlüye olan nefretin bir ifadesidir. Ayrıca Birinci Dünya Savaşı sonrası çizilen, paylaşılan ve İngilizler tarafından yönlendirilen ve reformlara tabi tutulan Ortadoğu'nun ve Hicaz'ın, Türkleri sevme ihtimali söz konusu olabilir mi?

Hz. Osman'ı şehid eden
Mısırlı Kıptilerin torunları


     Bugün "Arap" dediğimiz kavram bir ırktan çok öte, bir "mix"tir. Ve bu "mix"teki "Arap"lık miktarı, peynirli poğaçadaki peynir kadar "eser miktarda" olmanın ötesine geçememektedir. Zenciler, Kıptiler, Çöl Bedevileri, Fellahlar, Habeşliler, Berberiler, Afrikalılar gibi birçok ırkın karışımı bir şeydir. Aynı karışım miktarı, mesela Anadolu veya Acem topraklarında yaşayan milletlerde de vardır ama kimse bunlara Arap demez. konuştukları lisanın Arapça (onu da kendilerine benzettiler zaten) olması ve İslam Medeniyeti izleri taşıyor olmaları da durumu değiştirmez. Dolayısıyla Mısır, Ortadoğu, Arabistan Yarımadası, Kuzey Afrika bölgelerinde yaşayan insanlara Arap demek yanlış olur. Çünki bunlar, ırksal manada olduğu gibi, İslam kültürü açısından da deforme, reforme ve dejenere olmuştur.